บุญคือที่พึ่ง

เมื่อเราบูชาพระรัตนตรัยกันเสร็จเรียบร้อยแล้ว ต่อจากนี้ไปตั้งใจให้แน่แน่ว ให้มุ่งตรงต่อหนทางพระนิพพานกันทุกๆ คนนะให้นั่งขัดสมาธิ โดยเอาขาขวาทับขาซ้าย มือขวาทับมือซ้าย ให้นิ้วชี้ของมือข้างขวาจรดนิ้วหัวแม่มือข้างซ้าย วางไว้บนหน้าตักพอสบายๆ หลับตาของเราเบาๆ ค่อนลูก พอสบายๆ คล้ายๆกับตอนที่เราใกล้จะหลับ อย่าไปบีบเปลือกตา อย่ากดลูกนัยน์ตา

แล้วก็ทำใจของเราให้เบิกบาน ให้แช่มชื่น ให้สะอาด บริสุทธิ์ผ่องใส ไร้กังวลในทุกสิ่ง ไม่ว่าจะเป็นเรื่องอะไรก็ตาม ให้ปลดให้ปล่อย ให้วาง ทำใจให้ว่างๆ

คราวนี้เราก็มาสมมติว่า ภายในร่างกายของเราปราศจากอวัยวะ ปอด ตับ ม้าม ไต หัวใจ เป็นต้น สมมติเป็นที่โล่งๆว่างๆ เป็นปล่อง เป็นช่อง เป็นโพรง กลวงภายใน คล้ายๆ ท่อแก้ว ท่อเพชรใสๆ

นึกถึงบุญ

คราวนี้เราก็นึกถึงบุญทุกๆ บุญที่เราได้ทำมานับภพนับชาติไม่ถ้วน จนกระทั่งถึงปัจจุบันนี้ บุญล่าสุดคือมหากฐิน ในมหากาลทานที่ผ่านมา ซึ่งเรายังปลื้มปีติในบุญนั้นยังไม่หายเลย กับบุญใหม่ที่เราจะถวายสังฆทานและปัจจัยไทยธรรมแด่พระเถรานุเถระ ๓,๐๐๐ วัดทั่วประเทศ มารวมหมดเป็น จุดเดียวกัน ที่กลางกาย เป็นดวงบุญใสๆ กลมรอบตัว เหมือน ดวงแก้วกายสิทธิ์ เป็นบ่อเกิดแห่งความสุขและความสำเร็จ ในชีวิตทุกระดับตั้งแต่ปุถุชนจนกระทั่งเป็นพระอริยเจ้า

ยิ่งนึกถึงบุญ ดวงบุญก็ยิ่งขยาย แล้วก็จะไปจะเชื่อมโยงบุญเก่ามาต่อบุญใหม่เป็นบุญในอนาคต เราจะใช้ทุกขั้นตอนโดยเฉพาะตอน ใกล้ละโลกนั้นสำคัญมาก จะทำให้จิตผ่องใส ไม่เศร้าหมอง ลูกทุกคนจะต้องฝึกให้ชำนาญ ฝึกนึก ฝึกคิด ฝึกหยุด ฝึกนิ่งในกลางดวงบุญ บ่อยๆ ให้ชำนาญ พอถึงวาระที่เราจะต้องใช้สิ่งนี้ เป็นแสงสว่างนำทางไปสู่สุคติโลกสวรรค์เราจะได้ทำเป็น ไม่ว่าตอนนั้นเราจะเกิดทุกขเวทนากล้า หรือว่าเบาบางก็ตาม จะต้องใช้ทุกบุญ

ถ้าไม่มีวิบากกรรมมาก การเดินทางไปสู่ปรโลกก็ง่าย สะดวกสบาย แต่ก็ต้องนึกถึงบุญอยู่ดี ภาพแห่งบุญจะฉายมา ปรากฏให้เราเห็น แต่ถ้าหากว่ามีวิบากกรรม ทุกขเวทนากล้า ก็ต้องแข็งใจทำใจหยุดนิ่ง นึกถึงบุญ นึกนิดเดียวว่า “บุญที่ข้าพเจ้าได้ทำมาทุกบุญจงมาปรากฏ” แต่ถ้านึกอย่างนี้ก็ ยังไม่มีแรงนึก ก็ภาวนา “สัมมาอะระหัง” ไป แต่ถ้าไม่มีแรง สัมมาอะระหัง ก็นิ่งนึกนิดเดียว “บุญ” นึกแค่นี้ก็ได้ พอนึกถึงบุญ กระแสธารแห่งบุญก็มาเลย จรดตรงกลางเป็นดวงบุญ ให้เราเห็นได้ชัด

แต่ถ้าเราฝึกฝนบ่อยๆ จนเข้าถึงดวงบุญ เข้าถึงดวงธรรมเข้าถึงกายภายใน เข้าถึงองค์พระ ตอนนั้นจะมาทุกอย่างพร้อมๆ กันเลย เป็นดวงใสๆ องค์พระใสๆ หรือกลางองค์พระก็มีดวงบุญใสๆ หรือองค์พระอยู่ในกลางดวงบุญ ชัดแจ่มอยู่ในใจของเรา ที่เราเห็นได้อยู่คนเดียว เพราะฉะนั้นต้องฝึกตรงนี้ให้ชำนาญนะลูกนะ

ฝึกหยุดนิ่งไปเรื่อยๆ อย่าขี้เกียจนั่งธรรมะ เพราะว่าสิ่งนี้จะเป็นที่พึ่งแก่เรา บุญเป็นที่พึ่ง พระรัตนตรัยเป็นที่พึ่ง นอกจากนี้ ไม่ใช่ ถ้าเรารักตัวเรา เราก็ต้องนึกถึงบุญบ่อยๆ นึกถึงองค์พระฝึกหยุด ฝึกนิ่ง ทำใจคุ้นกับศูนย์กลางกาย ฐานที่ ๗ เอาไว้ให้ดีพอถึงคราวคับขันในยามไหน ตอนไหน สถานการณ์ใด เราจะได้ใช้สิ่งนี้เป็นที่พึ่งแก่เรา

คืนนี้ก็เช่นเคย ใครเหนื่อย ใครง่วง ใครเพลีย ใครตั้งใจมากเกินไป นั่งแล้วตึงก็ผ่อนคลายด้วยการปล่อยให้หลับอยู่ในกลางกาย ฐานที่ ๗ อย่างสบายๆ พอสดชื่นตื่นขึ้นมาแล้ว เราก็ทำความเพียรต่อ ใครเมื่อยก็ขยับ ฟุ้งก็ลืมตา แล้วก็เริ่มต้นว่ากันใหม่ ให้ลูกทุกคนสมหวังดังใจในการเข้าถึงพระรัตนตรัยในตัว ต่างคนต่างนั่งกันไปเงียบๆ

วันพุธที่ ๑๓ พฤศจิกายน พ.ศ. ๒๕๔๕