สื่อธรรมะ

เรื่องนี้ พระทนุ ชยารักโข ปัจจุบันอายุ 70 ปี เล่าว่า..ท่านได้ฟังเรื่องนี้มาจากเจ้าของเรื่องโดยตรง ตั้งแต่สมัยที่ท่านยังเป็นหนุ่มอายุประมาณ 30 ปี ช่วงนั้นท่านไปทำบุญที่วัดปากนํ้าอยู่เป็นประจำเนื่องจากโยมแม่แท้ ๆ คือ โยม แม่กิมซุ้ย แซ่ลี้ ไปบวชเป็นแม่ชีอยู่ที่นั่น และช่วยรับบุญขายพวงมาลัยให้สาธุชนนำไปบูชาหลวงปู่และด้วยความที่ท่านไปวัดปากนํ้าบ่อย ๆ นี่เอง ก็ได้ไปเจอกับป้าคนหนึ่ง ซึ่งเป็นทานบดีที่ไปทำบุญกับวัดปากนํ้ายาวนานกว่า 30 ปี...

ครั้งหนึ่ง..มีชาวไร่คนหนึ่งขนแตงโมผลเล็ก ๆ จากไร่ของตัวเอง จาก จ.สุพรรณบุรี มาเลี้ยงพระที่วัดปากนํ้า พอมาถึงก็มากราบเรียนหลวงปู่ด้วยความเดือดเนื้อร้อนใจว่า “แตงโมไร่ของกระผมมันไม่ค่อยออกลูกเลย” พอหลวงปู่ฟังเสร็จ ท่านก็บอกวา่ “เออ..กลับไป จะขนกันไม่ไหวล่ะวะ”      พอได้ยินหลวงปู่พูดแบบนี้ ชาวไร่คนนั้นก็กราบเรียนถามด้วยความสงสัยว่า “แต่ผมดูแล้ว..มันไม่มีนะครับ มันไม่ออกลูกเลยมันไม่งาม ซึ่งถ้ามี..ลูกมันก็จิ๊ด ๆ คือ ลูกเล็กนิดเดียวเท่านั้นครับ”      แต่หลังจากวันนั้น พอชาวไร่กลับไปบ้าน...

เรื่องนี้โยมแผ้วเป็นผู้เล่าให้ฟัง โยมแผ้วคนนี้ คือ อุบาสิกาที่อยู่ในวัดปากนํ้า ทำหน้าที่ช่วยงานต่าง ๆของวัดปากนํ้า โยมแผ้วเข้าวัดก่อนคุณยายอาจารย์มหารัตนอุบาสิกาจันทร์ ขนนกยูง และมีอายุมากกว่าคุณยาย เพราะโยมแผ้วได้มาพบหลวงปู่วัดปากนํ้าตั้งแต่สมัยที่โยมแผ้วอายุได้ประมาณ 25 ปี ซึ่งสมัยนั้นโยมแผ้วเข้าวัดมาพร้อมกับสามี และสุดท้ายทั้งสองสามีภรรยก็ได้อุทิศตัวเข้ามาช่วยงานวัดพร้อมกัน ซึ่งสามีก็มาช่วยงานวัดในฐานะอุบาสก มีหน้าที่คอยช่วยถางหญ้า ปัดกวาดลานวัด ฯลฯ ซึ่งหลวงปู่ได้พูดกับสองสามีภรรยาคู่นี้ว่า “เออ เข้าวัดทั้งผัวทั้งเมียเลยฮิ”      โยมแผ้วมีลักษณะเป็นคนตัวเล็ก ๆ...

สมัยก่อน ผู้ที่อยู่ใกล้ชิดหลวงปู่ จะได้ยินเรื่องการเกณฑ์ฝนช่วยภัยแล้ง หรือเก็บฝน แยกแผ่นดินช่วยนํ้าท่วม จนเป็นเรื่องปกติเพราะหลวงปู่ท่านจะสั่งพวกที่ได้ธรรมกายจำนวนเรือนร้อย ซึ่งมีทั้งพระ เณร แม่ชี ให้ช่วยกันทำวิชชาปราบมารและแก้ไขทุกข์ภัยมนุษย์ตลอด 24 ชั่วโมง อย่างต่อเนื่อง      ..ที่สำคัญพวกชาวไร่ชาวนาที่เคารพรักและศรัทธาหลวงปู่จะรู้จักดีว่า ถ้าประสบปัญหาเดือดร้อนเกี่ยวกับภัยธรรมชาติต่าง ๆ นานา เช่นฝนตกนํ้าท่วม หรือฝนแล้งจนชาวนาชาวไร่ทำการเพาะปลูกกันไม่ได้  ก็จะพากันมาจากต่างจังหวัดเพื่อมา กราบขอบารมีหลวงปู่ทำนองว่า หลวงพ่อเจ้าคะ..ฝนไม่ตกทางโน้น ไม่ตกทางนี้......

ในสมัยที่หลวงปู่ ยังมีชีวิตอยู่มีเศรษฐีตระกูลหนึ่ง ชื่อ ตระกูลรุ่งแสง เป็นเจ้าของที่นา แถวบางนา กรุงเทพฯ ได้รับความเดือดร้อนเนื่องจากกองทัพหนูได้แห่กันมากัดกินข้าวในนาจนเกิดความเสียหายเป็นอย่างมากรวมทั้งเกษตรกรที่เป็นเจ้าของที่นาแถวนั้นก็ได้รับความเดือดร้อนกันทุกหย่อมหญ้า จนทำให้ต่างคนต่างกำจัดหนู ฆ่าหนูด้วยวิธีการต่าง ๆ นานา แต่ยิ่งฆ่าก็เหมือนยิ่งยุ คือ ผืนนาไหนที่มีคนทำร้ายหนูมาก หนูมันก็ยิ่งยกพวกมารุมกินข้าวจนหมดแบบไม่เหลือเลย และด้วยเหตุนี้เอง เศรษฐีตระกูลรุ่งแสงผู้นี้ จึงมากราบเรียนปรึกษาหลวงปู่ เพราะไม่มีปัญญาจะจัดการกับหนูแล้ว ซึ่งท่านก็บอกกลับไปว่า      “เอ็งอย่าไปฆ่าหนูนะ แต่ให้เอ็งไปยืนอยู่ที่คันนา...

สามีภรรยา คู่ไหนที่แต่งงานกันแล้วไม่มีลูก แต่อยากมีลูกไว้สืบสกุลมาก ก็จะพากันมากราบขอพึ่งบารมีหลวงปู่ ซึ่งท่านก็จะถามก่อนว่า จะเอาลูกแบบไหน คือ หลวงปู่จะพูดว่า ..“เออ..ถ้าเป็นบัณฑิตนักปราชญ์มาเกิดนี่ นี่เลี้ยงยากนะ เพราะมันช่างซักช่างถาม อยากรู้อะไรไปหมด คือ จะต้องคอยตอบมันว่า ทำไม.. ๆ..?? แต่ถ้าเป็นลูกเศรษฐีมาเกิด จะเลี้ยงง่ายหน่อย เพราะอุดมสมบูรณ์ ยิ้มแย้ม แจ่มใสตลอดเวลา...” จากนั้นหลวงปู่ท่านก็เข้าโรงงานทำวิชชาสั่งพวกที่อยู่เวรในวันนั้น อย่างในครั้งที่หลวงปู่ท่านสั่งงานคุณยาอาจารย์มหารัตนอุบาสิกาจันทร์ ขนนกยูง ว่า “เออ..ลูกจันทร์...