บทความ

เมื่อแรกเริ่มสร้างวัดนั้นคุณยายมีอายุ 61 ปีถ้าเป็นคนทางโลกก็คงปลดเกษียณกันแล้ว แต่คุณยายเพิ่งเริ่มงานคือ การสร้างวัด โดยสร้างเป็น “ศูนย์พุทธจักรปฏิบัติธรรม” ก่อน แล้วจึงพัฒนาเรื่อยมาจนกระทั่งกลายเป็น “วัดพระธรรมกาย” ซึ่งคุณยายทุ่มเททําทุกอย่าง ทั้งหาที่ดิน หาทีมงานและหาทุนสร้างวัด           เริ่มตั้งแต่การหาที่ดิน คุณยายไม่ได้ออกเดินทางตระเวนหาอย่างทั่วๆ ไป ท่าน “หาที่ในที่” โดยใช้อานุภาพจากธรรมปฏิบัติเพื่อตามผู้ที่เป็นเจ้าของบุญให้กลับมาร่วมบุญกันอีก ท่านตามหาเจ้าของบุญด้วยการนั่งหลับตาทําสมาธิเพียงอย่างเดียว...

     จุดเริ่มต้นของการสร้างวัดพระธรรมกายนั้นมีมาตั้งแต่เมื่อครั้งที่หลวงพ่อ ไปปฏิบัติธรรมกับคุณยายที่บ้านกัลยาณมิตรหมายเลข 1 ซึ่งในตอนแรกมีเพียงหลวงพ่อ คุณยาย และลูกศิษย์ของท่านอีกจํานวนหนึ่งเท่านั้น ภายหลังจึงมีนักศึกษารุ่นพี่มาสมทบคือ พระเดชพระคุณหลวงพ่อทัตตชีโว (คุณเผด็จ ผ่องสวัสดิ์) ตามด้วยเพื่อนนักศึกษาอื่นๆ อีกหลายท่าน         ตอนนั้นหลวงพ่อทัตตชีโวยังไม่ได้บวชท่านมาด้วยมาดพระเอกหนังกําลังภายใน มีสายตาเย็นชา หากเราเดินตามหลังท่านแล้วเรียกชื่อท่านท่านจะหันหลังขวับแล้วขยับไปอีก 3 ก้าว เหมือนย่างสามขุม ด้วยความแข็งแกร่งและมั่นคงนี้เองท่านจึงได้เป็นกําลังสําคัญให้กับหมู่คณะมาโดยตลอด  ...

พระสัมมาสัมพุทธเจ้าตรัสสอนไว้ว่าความฝันของคนเราเกิดขึ้นได้เพราะเหตุ 4 ประการคือ ธาตุวิปริต จิตนิวรณ์เทพสังหรณ์และบุพพนิมิตจากบุญและบาป บางครั้งเราไม่อาจทราบได้แน่ชัดว่าความฝันนั้นเกิดเพราะเหตุใดและหมายถึงอะไรการทํานายความฝันจึงเป็นวิธีหนึ่งซึ่งนิยมกระทํากันถ้าหากผู้ทํานายฝันนั้นเป็นผู้รู้แจ้งแทงตลอดในธรรม ย่อมสามารถทํานายได้อย่างถูกต้องแม่นยํา ตรงไปตามความเป็นจริง ยกตัวอย่างเช่น ครั้งที่พระเจ้าปเสนทิโกศลทรงพระสุบิน (ฝัน) แปลกประหลาดท่านได้เข้าหาผู้รู้ คือพระสัมมาสัมพุทธเจ้า เพื่อกราบทูลให้พระองค์ทํานายความฝันให้ซึ่งพระองค์ก็ทรงอนุเคราะห์ให้ตามปรารถนาในช่วงที่เป็นนักศึกษาและเรียนธรรมะอยู่กับคุณยาย หลวงพ่อเคยมีความฝันแปลกประหลาดที่ยังจําติดตาได้จนถึงทุกวันนี้ตามปกติเมื่อหลับแล้วหลวงพ่อมักจะไม่ฝัน แต่วันหนึ่ง หลังจากนั่งสมาธิเสร็จแล้วเข้านอน หลวงพ่อฝันไปว่าเห็นถนนเส้นหนึ่งซึ่งยาวไกลมาก ไม่รู้ว่าสิ้นสุดที่ไหน ปลายถนนอันไกลลิบนั้นมีความสว่างเจิดจ้าปรากฏอยู่ แล้วหลวงพ่อก็เห็นพระเดชพระคุณหลวงปู่วัดปากน้ํามายืนลอยๆอยู่ด้านซ้ายมือ ท่านเรียกชื่อเดิมสมัยเป็นคฤหัสถ์ของหลวงพ่อแล้วบอกให้เดินไปบนถนน หลวงพ่อจึงออกเดินตามที่ท่านสั่ง แล้วก็พบว่าถนนสายนั้นเต็มไปด้วยเศษแก้วแตกปูเรียงแน่นไปหมดตลอดทั้งสายหลวงปู่กําชับให้หลวงพ่อเดินไปเรื่อยๆ ด้วยความเคารพเทิดทูนที่มีต่อท่าน...

ในสมัยที่พระเดชพระคุณหลวงปู่วัดปากน้ํายังมีชีวิตอยู่ ท่านให้ความสําคัญเกี่ยวกับเรื่องมหาทานบารมีมาก ท่านได้สร้างโรงทานจัดเลี้ยงพระภิกษุสามเณรหลายร้อยรูปทุกวัน เพื่อไม่ให้กังวลเรื่องการขบฉันและสงวนเวลาไว้สําหรับศึกษาพระธรรมวินัยและประพฤติปฏิบัติธรรมอย่างเต็มที่ คุณยายได้สืบทอดประเพณีนี้ซึ่งเป็นประดุจประเพณีการสืบวงศ์ของพระอริยะ คือไม่ว่าจะขาดอะไรก็ตามอย่าขาดการให้ทาน เพราะทานบารมีมีความสําคัญคือเป็นเบื้องต้นของการสร้างบารมีทุกอย่าง คุณยายตั้งใจมากในการจัดตั้งให้มีโรงทานในวัดพระธรรมกาย แล้วท่านก็เข้าครัวเพื่อดูแลงานและควบคุมทุกอย่างด้วยความพิถีพิถัน เพื่อให้เกิดความเรียบร้อยสมบูรณ์อย่างไม่มีที่ติท่านเลี้ยงพระภิกษุสามเณรอย่างไม่ขาดตกบกพร่อง แล้วยังอธิษฐานจิตอีกว่า ไม่ว่าจะมีพระภิกษุสามเณร หรือสาธุชนมาเป็นร้อยหรือมาเป็นล้าน ก็ขอให้ท่านเลี้ยงได้หมด ความตั้งใจของคุณยายนี้มีมาตั้งแต่ครั้งสร้างวัด ท่านเคยบอกกับหลวงพ่อว่าอยากจะเลี้ยงพระภิกษุสามเณรให้ได้มากๆ เป็นการให้เรี่ยวแรงในการศึกษาและประพฤติปฏิบัติธรรม จนกระทั่งเชี่ยวชาญทั้งปริยัติปฏิบัติและปฏิเวธ นี้จึงเป็นมหาทานบารมีของผู้ถวาย คือเป็นเสบียงติดตัวไปในภพเบื้องหน้า ทั้งพระเดชพระคุณหลวงปู่และคุณยายมีความตั้งใจในเรื่องการจัดตั้งหอฉันเป็นอย่างมาก ในฐานะศิษยานุศิษย์เราจึงต้องสานต่อเจตนารมณ์ของท่าน เพราะเป็นทางมาแห่งบุญบารมีของเรา ต่อไปในอนาคตภายภาคหน้า เมื่อพระภิกษุสามเณรมีจํานวนเพิ่มมากขึ้น พี่น้องนักสร้างบารมีที่จะตามมาสร้างบุญก็จะเพิ่มขึ้นด้วย...

คุณยายเป็นบุคคลสําคัญคนหนึ่งในคณะทําวิชชาของพระเดชพระคุณหลวงปู่ พระมงคลเทพมุนี(สด จนฺทสโร) ผู้ค้นพบวิชชาธรรมกาย ท่านได้รับเลือกให้เป็นหัวหน้าเวรขาดรู้ มีหน้าที่ทําวิชชาอยู่ในโรงงานทําวิชชา ณ วัดปากน้ํา ภาษีเจริญ มายาวนานนับสิบปี แม้ในยามศึกสงครามจะมีเครื่องบินมาทิ้งระเบิดกันทุกวัน จิตใจของคุณยายก็ไม่หวั่นไหวท่านพร้อมที่จะตายกับหมู่คณะที่ปฏิบัติธรรมร่วมกันทุกคนในโรงงานทําวิชชาพร้อมจะสู้กับข้าศึกภายในจนตายคาสนามรบ เพื่อให้เป็นเกียรติประวัติชีวิตของนักรบที่แท้จริง ก่อนที่พระเดชพระคุณหลวงปู่จะมรณภาพคุณยายอาจารย์ได้รับคําสั่งจากพระเดชพระคุณหลวงปู่ว่าให้อยู่ที่วัดปากน้ําต่อไป สิ่งใดที่เคยกระทําก็ให้ทําอยู่อย่างนั้น และให้สืบทอดวิชชาธรรมกายต่อไป คุณยายจึงยึดมั่นในคําสั่งนั้น และยังทําความเพียรต่อไปพร้อมกับเผยแผ่ธรรมะร่วมกับคุณยายอาจารย์มหารัตนอุบาสิกาทองสุข สําแดงปั้น จนกระทั่งคุณยายทองสุขละสังขาร จากนั้นหลวงพ่อจึงได้มาพบ กับคุณยาย และได้ฝากตัวเป็นศิษย์ของท่านตลอดมาพร้อมกับน้อมรับเอาคําบัญชาสุดท้ายจากพระเดชพระคุณหลวงปู่มาปฏิบัติสืบต่อไป

คุณยายมีความปรารถนาภายในใจที่ท่านนึกคิดเอาไว้โดยที่ไม่เคยบอกใคร แต่ท่านเปิดเผยให้หลวงพ่อได้ทราบในภายหลังเมื่อท่านสมความปรารถนาแล้ว เนื่องมาจากสมัยที่ทําวิชชากับพระเดชพระคุณหลวงปู่นั้น ท่านไม่ค่อยได้รับอนุญาตให้ไปไหนมาไหนเหมือนกับคนอื่นๆ เพื่อนพี่น้องนักศึกษาวิชชาธรรมกายที่ร่วมรบในสมรภูมินั้น เมื่อจบสงครามโลกแล้ว บางท่านก็ถูกส่งไปเผยแผ่บางท่านก็ได้ไปทําบุญที่นั่นที่นี่ ได้เป็นเจ้าภาพบวชพระบ้าง สร้างวัด สร้างสํานักปฏิบัติธรรมในที่ต่างๆ แต่คุณยายเองไม่ค่อยมีโอกาสได้ทําอย่างนั้น แม้ท่านจะอยู่ในโรงงานทําวิชชาอย่างมีความสุข แต่ท่านก็อยากจะทําบุญกุศลอย่างคนอื่นๆ เขาบ้าง ในที่สุดแล้ว เมื่อท่านได้มาสร้างวัดพระธรรมกาย คุณยายก็ได้มีโอกาสเป็นเจ้าภาพบวชพระนับหมื่นรูป โดยได้รับความเมตตาจากพระมหาเถรานุเถระที่เอ็นดูได้มาเป็นพระอุปัชฌาย์พร้อมกับให้คําแนะนําและการสนับสนุนอันดี นอกจากนี้ คุณยายยังได้มีโอกาสเป็นประธานทอดกฐิน ทอดผ้าป่า เลี้ยงภัตตาหารแด่พระภิกษุสามเณร เดินทางไปยังจังหวัดต่างๆ เพื่อชักชวนศิษยานุศิษย์ให้มาร่วมบุญกับท่าน สมดังความปรารถนาที่เคยตั้งใจเอาไว้ตั้งแต่สมัยอยู่ในโรงงานทําวิชชา