สัมผัสพิเศษ

คุณยายเล่าว่าเมื่อสมัยท่านยังเป็นเด็ก ท่านมักจะพบกับอมนุษย์อยู่เรื่อยๆ เวลานอนอยู่กับแม่แล้วเห็นอมนุษย์ ท่านจะร้องบอกว่า “มันมาแล้ว มาจากต้นไผ่ต้นนั้น” ซึ่งก่อนมาจะมีเสียงสัญญาณจากนกก่อน ท่านทําเสียงให้หลวงพ่อฟังว่ามันจะร้อง “กู่ กู่ กู่”ท่านจึงเรียกนกเหล่านี้ว่า “นกสามกุก” มีท่านคนเดียวเท่านั้นที่เห็นอมนุษย์นี้แม่ของท่านจึงป้องกันด้วยการให้ท่านมานอนตรงกลาง ขนาบข้างโดยแม่ข้างหนึ่งและพ่ออีกข้างหนึ่งบ้างหรือเป็นพี่บ้างอมนุษย์มักจะมาหยอกเย้าแต่ท่านเท่านั้น จนกระทั่งใครๆ เข้าใจว่าท่านโดนผีเข้า จึงให้หมอผีมาทําพิธีขับไล่ เมื่อหมอผีมาถึงก็เริ่มปราบด้วยวิธีการพูดคุยกันก่อนซึ่งท่านก็คุยธรรมดาๆ ว่าท่านไม่ได้ถูกผีเข้าแต่หมอผีไม่เชื่อ จึงเอาหวายครูที่รับสืบทอดกันมายาวนานมาตียาย ยายก็ร้องว่า “มาตีฉันทําไมน่ะ” เสียงยายก็ยังเหมือนคนปกติแต่หมอผีกลับบอกว่า “สู้เหรอ สู้ครู” แล้วก็เอาหวายตีคุณยายอีก คราวนี้ท่านจึงสู้หมอผีจริงๆ แล้วดึงเส้นหวายที่ตกทอดมาจากบรรพบุรุษนับ 100 ปีเอามาหักทิ้ง เสียหวายครูไปเส้นหนึ่ง แล้วท่านจึงบอกว่า “ผีไม่ได้เข้าฉันนะ มาตีฉันทําไม” ปรากฏว่าหมอผีเป็น
อันต้องพ่ายไปมีอีกคราวหนึ่งท่านจะไปดูลิเกซึ่งกว่าจะเล่นกันก็เที่ยงคืน คณะลิเกต้องโหมโรงกันอยู่นาน เพราะชุมชนของเกษตรกรนั้นแต่ละบ้านอยู่ห่างไกลกัน คุณยายและเพื่อนๆของท่านก็เดินมาบนคันนาเพื่อข้ามท้องทุ่งทุกคนเดินเรียงแถวข้ามทุ่งกันไปโดยมีคุณยายอยู่ท้ายสุด พอไปถึงตรงสะพานข้ามคลองหัวแถวก็หยุดชะงัก คนที่ 2, 3, 4, 5 ไล่ไปจนถึงคุณยายก็หยุดหมดทั้งแถว สายตาทุกคู่จ้องมองไปที่กลางสะพาน สิ่งที่เห็นนั้นถ้าเป็นขนาดคนปกติก็ไม่มีปัญหา แต่ว่าภาพที่เห็นเบื้องหน้าคือ คนคนเดียวนั่งเต็มสะพานทุกคนได้แต่นิ่งอึ้งไม่พูดไม่จากัน ไม่มีการซักถามออกจากปากใครเลย มีเพียงสายตาที่จ้องมองดูพร้อมกับคิดคํานึงอยู่เงียบๆ ในใจส่วนผู้ที่นั่งขวางจนเต็มสะพานนั้นพอปรากฏกายให้เห็นจนอิ่มอกอิ่มใจแล้ว ก็ค่อยๆ เลือนหายไปต่อหน้าต่อตา เท่านั้นเองทุกคนก็ตกตะลึงกันไปหมด แต่เมื่อมีความตั้งใจแล้วว่าจะไปดูลิเก ก็ก้าวข้ามสะพานแล้วเดินต่อไปเรียกว่าไม่มีอะไรจะมาหยุดยั้งการดูลิเกได้ทุกคนดูลิเกด้วยความไม่รู้เรื่อง เพราะคิดถึงแต่คนที่นั่งเต็มสะพานนั้น แต่ก็ไม่คุยกัน ได้แต่เก็บความรู้สึกนึกคิดเอาไว้ในใจ ซึ่งลิเกก็เล่นกันจนถึงเช้า แต่พอกลับถึงบ้านเท่านั้นทุกคนก็ขนหัวลุก ผมร่วงจับไข้กันระนาวอย่างที่เรียกว่า จับไข้หัวโกร๋น ยกเว้นคุณยายคนเดียว เพราะท่านพบเจออมนุษย์บ่อยๆอยู่แล้ว จึงไม่รู้สึกอะไร