หากย้อนเวลาได้

ช่วงเวลา 4-5 ปีที่ได้อยู่กับคุณยายที่วัดปากน้ํานับเป็น ช่วงเวลาที่หลวงพ่อเรียนธรรมะ กับคุณยายอย่างมีความสุขมากนั่งอยู่บนอาสนะเดียว เป็นแผ่นกระดานเรียบๆ ไม่มีอะไรรอง ด้านหลัง พิงเสาหัวด้วนต้นเล็กๆนั่งจนไม้มันขึ้นเงาทีเดียวคุณยายจะคอยบอกว่า “คุณนั่งไป ทําอย่างนั้นนะ” ท่านค่อยๆสอนค่อยๆ ย้ํา

หลวงพ่อรู้สึกว่าสิ่งอื่นใดในโลกนี้ไม่มี ความหมายอีกแล้ว รู้สึกถึงคําว่าโลกว่างอย่างแท้จริงแม้จะมีคนสัตว์สิ่งของตึกรามบ้านช่องอยู่มากมายแต่เหมือนไม่มี เพราะเราไม่มีความผูกพันธ์ และไม่เห็นความสําคัญของ สิ่งเหล่านั้นเลยรู้สึกเฉยๆกับทุกสิ่งช่วงก่อนบวชนั้นหลวงพ่อสุขใจมากจริงๆ พอบวชแล้วก็ได้มาสร้างวัด เริ่มที่จะมีมารตามมารังควานเป็นเรื่องแปลกอยู่เหมือนกัน

ได้แต่นึกว่าเราเป็นลูกศิษย์ของพระบรมศาสดา ท่านเองก็ต้องผจญมารนับตั้งแต่ก่อนบรรลุธรรม จนกระทั่งถึงคราวดับขันธปรินิพพานลูกศิษย์อย่างเราคงหนีไม่พ้น ต้องเจอบ้างเป็นธรรมดา หลวงพ่อทุ่มเทสร้าง บารมีร่วมกับคุณยายและหมู่คณะมาจนถึงบัดนี้ รู้สึกว่าอยากจะปลีกวิเวกบ้างแล้ว ที่ทํามาทั้งหมด ไม่ใช่เพราะอยากเด่นอยากดัง เพราะอัธยาศัยอันแท้จริงของหลวงพ่อนั้นเป็นเหมือนอย่างคุณยาย

แต่เนื่องจากสิ่งที่ทํานี้เป็นภารกิจที่จะต้องทําให้สําเร็จ ถ้าทําได้แล้วจะเป็นบุญบารมีติดตัวไปทุกภพทุกชาติพระเดชพระคุณหลวงปู่ได้สละชีวิตจนกระทั่งค้นพบ วิชชาธรรมกายแล้ว ท่านปรารถนาที่จะขยายวิชชานี้ ไปให้ได้ทั่วโลก แต่อายุขัยของท่านมีจํากัด ภารกิจนี้ จึงตกมาถึงคุณยายและหลวงพ่อ

ซึ่งเป็นรุ่นลูกรุ่นหลานที่แตกหน่อมาจากวัดปากน้ําภาษีเจริญ วัดพระธรรมกาย ถือได้ว่าเป็นสาขาหนึ่งของวัดปากน้ําที่ต้องทําหน้าที่นี้ต่อไป ตามมโนปณิธาน ของพระเดชพระคุณหลวงปู่ หากย้อนเวลากลับไปได้ หลวงพ่อจะขอให้ คุณยายมีชีวิตกลับคืนมาอีกครั้งหนึ่ง เพื่อจะได้นั่งหลับตาปฏิบัติธรรมกับท่านนึกแล้วสนุกเบิกบานอยากจะย้อนวันเวลาไปสมัยที่ยังเรียนธรรมะกับคุณยาย

ภายในบ้านหลังเล็ก ก่อนที่จะมาสร้างวัดพระธรรมกาย และศูนย์กลางธรรมกายแห่งโลก เพื่อรองรับนักสร้างบารมี ยุคหลังสมัยนั้นหลวงพ่อยังอยู่ในวัยแข็งแรง ปลอดกังวล ไม่มีพันธนาการของชีวิต แต่ละวันนึกถึงแต่เรื่องบุญ หลวงปู่ คุณยายและธรรมะทั้งวันทั้งคืนมีอยู่แค่นั้น นึกแล้วไม่เบื่อหน่ายเพราะ มีความสุข มีความกระหายอยากจะเรียนรู้ให้ยิ่งๆขึ้นไปคุณยายก็ เมตตาถ่ายทอดวิชชาธรรมกายให้ ไม่ซ้ํากัน ไม่ซ้ําที่ ไม่ซ้ําวิชชา เป็นเรื่องเป็นราว เป็นการเรียนด้วยภาพเมื่อเรียนแล้วก็มาพิจารณาว่า วันนี้เราได้เรียนวิชชาธรรมกายจากคุณยายเท่านี้ วันพรุ่งนี้เราอยากเรียนรู้เพิ่มขึ้นอีก

คล้ายๆ กับเรื่องราวของพระราหุลที่ท่านกําเม็ดทรายขึ้นมาหนึ่ง กํามือแล้วตั้งความปรารถนาว่าวันนี้จะเรียนคําสอนของพระสัมมาสัมพุทธเจ้าให้ได้เท่ากับเม็ดทราย ในกํามือ พอถึงวันรุ่งขึ้นก็หยิบขึ้นมาอีกหนึ่งกํา แล้วตั้งความปรารถนาซ้ําเดิมอีกหลวงพ่อเองมีความรู้สึกคล้ายๆ อย่างนั้น เพราะใจจดจ่ออยู่ตลอดเวลาทั้งวันทั้งคืน

แม้จะต้องเดินทางไกลจากหอพักของมหาวิทยาลัยเกษตรศาสตร์บางเขนมาถึงวัดปากน้ํา ภาษีเจริญ ต่อรถถึงสามต่อ แต่เมื่อมาบ่อยๆ ก็รู้สึกเหมือนอยู่ใกล้ขึ้นรถแล้วหลับตาลืมตาไม่กี่ครั้งก็ถึงวัดปากน้ําคงเป็นเพราะหลวงพ่อเคยสร้างบุญมากับคุณยาย จึงทําให้รู้สึกมี ความสุขและสบายใจที่ได้เรียนธรรมะกับท่าน แล้ว ท่านก็ได้เมตตาชี้แนะและสนับสนุนการสร้างบุญ บารมีของหลวงพ่อมาโดยตลอด

นับตั้งแต่วันแรก ที่ได้พบกันจนกระทั่งท่านละสังขารไปในที่สุข