ไปให้ถึงดวงตะวัน

คุณยายเคยบอกกับหลวงพ่อว่าการดูแสงเงินแสงทองของดวงอาทิตย์ให้สวยงามต้องไปดูที่ท้องนา เวลาท่านนั่งอยู่บนหลังคาราบาวมองดูดวงอาทิตย์ที่สุดขอบฟ้า ท่านมักจะคิดคํานึงว่า “สักวันหนึ่ง เราจะไปให้ถึงดวงตะวันให้ได้” หมายความว่าท่านอยากจะขี่คาราบาวไปให้ถึงดวงอาทิตย์ซึ่งหลวงพ่อก็ยังไม่เคยเห็นเกษตรกรคนไหนมีความคิดคํานึงเหมือนอย่างท่าน จิตใจของท่านนั้นไม่เหมือนใคร ไม่ว่าจะเปรียบเทียบกับเกษตรกรในท้องถิ่นหรือเกษตรกรทั่วโลก เพราะผู้ที่ต้องทํานาอยู่บนหลังคาราบาวไม่ได้มีแต่ท่านเพียงผู้เดียว ยังมีอีกเป็นแสนเป็นล้านคนและมีมานานแล้ว ไม่ได้มีเฉพาะในยุคของท่าน แต่มีมายาวนานมาก นับตั้งแต่โลกเกิดขึ้นตั้งอยู่และเสื่อมสลายไป หลายภพหลายชาติก็มี
อย่างนี้ แต่จะมีชาวนาคนไหนบ้างที่คิดแบบคุณยายไม่ว่ายามรุ่งอรุณ หรือยามตะวันชิงพลบ คุณยายท่านจะขี่คาราบาวและมองดวงตะวันไปด้วย ทั้งๆ ที่ท่านเป็นเกษตรกรที่อายุยังน้อย แต่ความคิดของท่านกลับลึกซึ้งและกว้างไกล หากเราลองคํานวณดูระยะทางจากโลกถึงดวงอาทิตย์จะเท่ากับ 93 ล้านไมล์คุณยายท่านมีวิสัยทัศน์ยาวไกลถึงขนาดนี้ตั้งแต่อยู่บนหลังคาราบาว เกษตรกรที่ขี่คาราบาวแล้วคิดได้อย่างนี้ถือว่าไม่ธรรมดาแต่นี่คือความคิดคํานึงของท่านที่มีอยู่เป็นปกติวิสัย จนกระทั่งวันหนึ่งใครจะคิดว่าท่านสามารถทําได้จริงๆ ด้วยอานุภาพของวิชชาธรรมกาย