วิกฤติคือโอกาส

เกษตรกรในชนบทส่วนใหญ่ โดยปกติแล้วจะทํางานทุกวันยกเว้นวันพระ ซึ่งจะเป็นวันหยุดพักผ่อนเพื่อเข้าวัดทําบุญทําทานและรักษาศีล แต่สําหรับพ่อของคุณยายนั้นนอกจากเข้าวัดแล้วยังชอบดื่มสุรา เข้าทํานองวัดก็เข้าเหล้าก็กิน ทุกๆ วันพอกลับมาถึงบ้านก็จะทะเลาะกับแม่ของท่านเป็นประจําจากปกติที่เป็นคนใจดีแต่เมื่อเมาแล้วก็จะเกิดปัญหาทะเลาะเบาะแว้งกัน พลอยทําให้ลูกๆ เดือดร้อนไปด้วย แม่ของท่านก็จะมีคําพูดเด็ดๆ เอาไว้สําหรับปรามพ่อในยามเมา คือทุกครั้งที่พ่อเมาแม่ก็จะเรียกพ่อว่า“ไอ้นกกระจอกอาศัยรังเขาอยู่” ที่เรียกอย่างนี้เพราะแม่เป็นผู้มีฐานะดีกว่าพ่อ จึงอุปมพ่อว่าเป็นเหมือนนกกระจอก คําพูดนี้สะดุดใจพ่อทุกครั้ง เมื่อได้ยินคํานี้แล้วพ่อก็จะหยุด

มีอยู่วันหนึ่ง พ่อในฐานะเป็นผู้นําครอบครัวทนคํากล่าวของแม่ไม่ไหวทําให้ทะเลาะกันหนักขึ้น พ่อจึงตะโกนถามลูกๆ ว่า“พวกเอ็งได้ยินไหมล่ะ แม่เขาว่าพ่ออย่างไร”ลูกคนอื่นก็ไม่กล้าตอบทําให้พ่อตะโกนหนักขึ้นคุณยายท่านเห็นเหตุการณ์ดังนั้นจึงไม่อยากให้พ่อกับแม่ทะเลาะกันและไม่คิดว่าคําของแม่เป็นคําด่า จึงตอบกลับไปว่า “แม่เขาไม่ได้ว่าพ่ออย่างนั้นหรอก” พอพ่อได้ยินเท่านั้นเองจึงหันมาโกรธคุณยายและแช่งด้วยความเมาว่า “ให้มึงหูหนวก 500 ชาติ” พอได้ยินแล้วคุณยายก็กลัวมาก เพราะถือว่าคําของพ่อแม่เป็นวาจาศักดิ์สิทธิ์ ท่านทั้งกลัวและกังวลใจแต่ท่านบอกว่า ในเมื่อพ่อเมาทุกวันอย่างนี้คงยังขอขมาไม่ได้จึงตั้งใจว่าจะขออโหสิกรรมในยามที่พ่อใกล้จะละโลก ตามความเชื่อที่ว่าถ้าหากขอขมาแล้วพ่อให้อโหสิกรรม คําสาปแช่งนั้นก็จะหมดไปต่อมาพ่อของยายก็เริ่มป่วย และในวันที่ท่านจะละโลกนั้นคุณยายได้ออกไปยังท้องนาเพื่อทํางานของท่านตามปกติโดยไม่ทราบเลยว่าพ่อของท่านจะสิ้นใจ ตามคติธรรมเนียมปฏิบัติโบราณแล้วเวลาบุพการีจะละโลกไป ลูกๆ ต้องอยู่พร้อมหน้าพร้อมตากันเพื่อขอขมาลาโทษเป็นครั้งสุดท้าย แต่คุณยายท่านยังอยู่กลางท้องนา ท่านได้ทราบในภายหลังเมื่อกลับมาถึงบ้านแล้ว จึงได้แต่เสียใจว่าไม่ได้อยู่ใกล้พ่อเพื่อขอขมาเหมือนลูกคนอื่นๆธรรมดาแล้วการอยู่ร่วมกันระหว่างบุพการีและบุตรนั้น อาจจะมีบ้างที่บุตรล่วงเกินบุพการีโดยเจตนาหรือไม่เจตนาก็ตาม การที่บุตรพลาดพลั้งล่วงเกินบุพการีผู้ให้กําเนิดซึ่งเป็นประดุจพระอรหันต์ภายในบ้านนั้นจึงถือเป็นเรื่องใหญ่ การขอขมาลาโทษก่อนบุพการีจะสิ้นใจจึงเป็นสิ่งพึงกระทําคนธรรมดาสามัญโดยทั่วไปนั้นไม่อาจทราบได้เลยว่าหมู่ญาติที่ละโลกไปแล้วจะไปอยู่ที่ไหน จึงได้แต่ทําตามธรรมเนียมปฏิบัติด้วยการทําบุญอุทิศส่วนกุศลไปให้ซึ่งคุณยายก็ทําตามประเพณีอันดีงามนี้ ถึงกระนั้นท่านก็ยังรู้สึกค้างคาใจที่ไม่ได้ขอขมาลาโทษพ่อ เป็นเพียงเรื่องเดียวเท่านั้นที่ยังวนเวียนอยู่ในใจท่าน เพราะในส่วนของการปรนนิบัติบํารุงบิดามารดา ท่านก็ทําได้อย่างสมบูรณ์ยิ่ง ไม่ขาดตกบกพร่องแต่อย่างใดเนื่องจากท่านเป็นคนขยัน บ้านเรือนจึงสะอาดเป็นระเบียบเรียบร้อยหมดทุกอย่าง ท่านจึงตั้งใจว่าไม่ว่าพ่อจะไปอยู่ที่ตรงไหนในปรโลกท่านจะต้องตามไปขอขมาพ่อให้ได้ความรู้สึกที่ท่านอยากจะตามหาพ่อนี้เองได้กลายเป็นแรงบันดาลใจอันแรงกล้าที่นําท่านไปสู่จุดหักเหของชีวิต ซึ่งเปลี่ยนชีวิตของท่านให้ก้าวเข้าสู่เส้นทางธรรมในเวลาต่อมา