เมื่อดวงธรรมหายไป

ในช่วงแรกๆ ที่คุณยายอยู่ในโรงงานทําวิชชาท่านเล่าว่าพระเดชพระคุณหลวงปู่ยังไม่ได้สอนอะไรเพียงแต่ให้นั่งวางใจนิ่งๆ เฉยๆ เท่านั้น ประกอบกับเวลานั้นคุณยายไม่สบายพอดีก็พลอยทําให้ดวงธรรมที่เคยเห็นชัดใสนั้นเลือนหายไปโดยไม่ทราบสาเหตุเมื่อคุณยายหลับตาแล้วก็เห็นแต่ความมืดมิด ไม่เห็นความสว่างเหมือนเดิม แต่ก็ยังรู้สึกมีความสุขกับการนั่งหลวงพ่อเคยถามคุณยายว่ารู้สึกอย่างไร ท่านตอบว่า

ท่านไม่หวั่นไหว ท่านรู้สึกเฉยๆ และมั่นใจว่าในไม่ช้าก็จะได้เห็นเหมือนเดิม และเมื่อถึงเวลาที่พระเดชพระคุณหลวงปู่ถามคําถามนักศึกษาวิชชาธรรมกายในโรงงานทําวิชชา ท่านจะถามเรียงทีละคน ซึ่งผู้ที่จะตอบคําถามพระเดชพระคุณหลวงปู่ได้ต้องเห็นธรรมะภายในชัดแจ่มทีเดียว แต่พระเดชพระคุณหลวงปู่คงทราบว่าคุณยายยังไม่พร้อม เมื่อถึงลําดับที่คุณยายจะต้องตอบคําถาม ท่านก็จะข้ามไป

เมื่อเวลาล่วงผ่านไปได้2–3 วันแล้ว คุณยายก็ยังคงนั่งอยู่กับความมืด แต่ท่านก็รู้สึกเบาสบายคล้ายกับอยู่ในที่โล่งกว้างเวลากลางคืน ท่านไม่ได้คิดอะไรนอกจากวางใจสบายอยู่ในความมืด สําหรับผู้ที่เคยเห็นความสว่าง แต่อยู่ๆ ดวงธรรมหายไป ยิ่งนั่งอยู่ใกล้พระเดชพระคุณหลวงปู่ ผู้ค้นพบวิชชาธรรมกายและหมู่คณะผู้รู้เห็นทั้งหลายในโรงงานทําวิชชาแล้วยังสามารถทําความรู้สึกนิ่งเฉยเป็นปกติท่ามกลางความมืดของใจได้ถือว่าไม่ธรรมดา

ครั้นถึงวันที่ 4 ของการปฏิบัติธรรมในโรงงานทําวิชชา ขณะที่พระเดชพระคุณหลวงปู่เดินขึ้นบันไดมาแผ่นไม้ที่ท่านเหยียบส่งเสียงดัง “เอี๊ยด เอี๊ยด”ในเวลานั้นคุณยายกําลังวางใจนิ่งเฉยอยู่ในความมืดแล้วใจของท่านก็เกิดตกศูนย์ลงไป ณ กลางกายทันใดนั้นดวงธรรมใสกระจ่างก็ผุดขึ้นมาสว่างไสวดังเดิมท่านบอกว่า “พอเราทําใจสบายๆ เดี๋ยวก็กลับมาเห็นได้ใหม่” ที่ท่านพูดดังนี้ก็เพราะธรรมะและดวงธรรมเป็นสิ่งที่มีอยู่แล้วในตัวของเรา เมื่อเราวางใจถูกส่วนแล้วย่อมเข้าถึงได้อีกครั้ง