นักเรียนของหลวงปู่

คุณยายเคยเล่าว่า เมื่อแรกเริ่มที่เข้าไปอยู่วัดปากน้ํา ภาษีเจริญ ท่านต้องยอมอดทนทุกอย่างเพื่อให้ได้ศึกษาวิชชาธรรมกายจากพระเดชพระคุณหลวงปู่ เนื่องจากรูปกายภายนอกของท่านผ่ายผอมและสะพรั่งไปด้วยเส้นเอ็น คนในวัดมักจะเข้าใจผิดคิดว่าท่านเป็นวัณโรค ซึ่งในสมัยนั้นถือว่าเป็นโรคติดต่อร้ายแรงที่รักษาให้หายได้ยาก เมื่อเป็นแล้วส่วนใหญ่จะเสียชีวิต ใครๆ จึงพากันรังเกียจท่านเพราะเกรงว่าโรคจะติดต่อมาถึงตน แม้เวลาที่คุณยายไปรับอาหารที่โรงฉัน ก็มีผู้ที่เข้าใจไม่ถูกต้องแสดงอากัปกิริยาอันไม่เหมาะสม เช่น ไสจานข้าวให้คุณยายเพราะไม่อยากเข้าใกล้ แต่ท่านก็ยังคงสงบนิ่งเฉยไม่โต้ตอบด้วยอาการใดๆ

คุณยายสามารถรักษาใจให้สงบเป็นปกติได้เพราะท่านมีวิธีการคิดที่แตกต่างจากคนทั่วไปท่านเคยบอกหลวงพ่อว่าให้เราดูเฉยๆ คิดเสียว่าเรามาเพื่อเรียนวิชชาธรรมกาย ส่วนอาหารก็เป็นของพระเดชพระคุณหลวงปู่ ใครจะให้ด้วยอาการอย่างไรก็ไม่เป็นไร ขอเพียงมีข้าวให้ได้รับประทานผ่านไปมื้อหนึ่งก็พอ จะได้มีกําลังวังชาหล่อเลี้ยงร่างกายให้แข็งแรง เอาไว้ใช้สําหรับปฏิบัติธรรม ทําความเพียรศึกษาวิชชาธรรมกาย และตอบคําถามต่างๆ ของพระเดชพระคุณหลวงปู่วัดปากน้ําให้ได้เรามีหน้าที่เพียงเท่านี้

การที่ใครเขาคิดว่าคุณยายเป็นวัณโรคก็เป็นเรื่องที่น่าเห็นใจ ท่านไม่ถือสา การไม่ถือสานี้เป็นสิ่งดีเพราะถ้าเราไม่ถือสาเรื่องก็กลายเป็นลมเป็นแล้งแต่ถ้าถือสาก็จะกลายเป็นเรื่องเป็นราว ใจจะฟุ้งซ่านอยู่เรื่อยๆ ว่าทําไมเขาถึงทํากับเราได้อย่างนี้แล้วใจก็จะไม่หยุดนิ่ง

การที่ใครเขาคิดว่าคุณยายเป็นวัณโรคก็เป็นเรื่องที่น่าเห็นใจ ท่านไม่ถือสา การไม่ถือสานี้เป็นสิ่งดีเพราะถ้าเราไม่ถือสา เรื่องก็กลายเป็นลมเป็นแล้งแต่ถ้าถือสาก็จะกลายเป็นเรื่องเป็นราว ใจจะฟุ้งซ่านอยู่เรื่อยๆ ว่าทําไมเขาถึงทํากับเราได้อย่างนี้แล้วใจก็จะไม่หยุดนิ่ง

ต่อมา เมื่อคุณธรรมและความดีของคุณยายเป็นที่ประจักษ์แก่ผู้ใกล้ชิด ท่านจึงกลายเป็นที่รักและเกรงใจของทุกคน ไม่ว่าจะอยู่ที่ใด ร่างกายอันผอมบางแต่สงบเสงี่ยมสง่างามของท่านก็มักจะทําให้ผู้ที่พบเห็นอยากเข้าใกล้เพราะท่านเป็นเหมือนร่มไม้ใหญ่ที่ยังความรู้สึกร่มเย็นกายและใจให้บังเกิดขึ้นกับผู้ที่มาพักพิงได้เสมอ