คําถามของหลวงปู่

เมื่อคุณยายปฏิบัติธรรมอยู่ในโรงงานทําวิชชาผ่านไปได้4 วันแล้ว หลวงปู่ได้ถามคําถามแรกกับคุณยายว่า “ลูกจันทร์ หลวงพ่อเดินออกมาว่าจะไปหอฉันนะ เห็นนกมันบินมาในอากาศ มันมาเกาะที่หลังคาโบสถ์แล้วมันก็เหลียวไปมองข้างหลัง จากนั้นก็หันกลับไปมองข้างหน้าเหมือนเดิม แล้วมันก็บินออกไป มันทําอย่างนั้นทําไมวะ” เมื่อได้ยินคําถามแล้ว คุณยายก็วางใจจรดนิ่งที่ศูนย์กลางกายเรื่อยไป

ท่านบอกว่าตอนนั้นมีอาการประหม่า ตัวสั่นอยู่บ้างเพราะเป็นครั้งแรกที่หลวงปู่ถามท่าน แต่เมื่อนั่งนิ่งได้สักพักก็พบคําตอบ ท่านจึงพูดไปตามภาพที่เห็นว่า“หลวงพ่อเจ้าคะ นกมันบินมาเกาะบนหลังคาเพราะจะไปหากิน มันเหลียวหลังไปเพื่อจําทิศทางที่มันบินมา แล้วมันก็หันกลับไปมองที่หมายข้างหน้า แล้วก็บินออกไปหากินต่อเจ้าค่ะ” เมื่อหลวงปู่ได้ยินคําตอบแล้ว ท่านก็พอใจ บอกว่า “เอ้อ…ต้องอย่างนั้นสิวะ”วันถัดมา พระเดชพระคุณหลวงปู่ก็ถามขึ้นอีกว่า“นี่นะเพิ่งกลับมาจากหอฉัน เห็นคนอยู่คนหนึ่งขาเป๋ มันพิการน่ะ ไปดูซิกายละเอียดมันพิการหรือเปล่าวะ” เมื่อคุณยายถามพระธรรมกายในตัวแล้วจึงตอบไป แล้วหลวงปู่ก็ว่า “เอ้อ…มันก็ต้องอย่างนั้นสิวะ”

การที่คุณยายบอกว่าท่านค้นคําตอบด้วยการถามพระธรรมกายในตัวนั้นก็หมายความว่า แม้เราจะไม่ทราบคําตอบ แต่พระธรรมกายที่สถิตอยู่ภายในตัวของเราทุกคนท่านทราบ เพราะท่านเป็นผู้รู้เห็น มีธรรมจักขุและมีญาณทัสนะ ธรรมจักขุคือดวงตาที่มีความเห็นแตกต่างจากดวงตาของมนุษย์ชาวสวรรค์พรหม และอรูปพรหม เพราะเห็นได้รอบตัวทุกทิศทาง ธรรมจักขุไม่ถูกจํากัดด้วยระยะทาง ไม่ว่าจะอยู่ใกล้หรือไกลก็สามารถเห็นได้เท่ากันทั้งในอดีตปัจจุบัน และอนาคต ไม่มีอะไรบดบังธรรมจักขุของพระธรรมกายได้หมายความว่าภพทั้งสามก็อยู่ในขอบข่ายธรรมจักขุของพระธรรมกาย ส่วนญาณทัสนะหมายความว่าเห็นถึงไหนก็รู้ถึงนั่น ซึ่งต่างจากดวงตาของมนุษย์ที่แม้เห็นแล้วก็อาจจะไม่รู้ไม่เข้าใจในสิ่งที่เห็น

ต่อมาเมื่อคุณยายมีความชํานาญมากขึ้น ท่านหาคําตอบด้วยการฟังคําถามของพระเดชพระคุณหลวงปู่ที่ศูนย์กลางกาย อุปมาเหมือนกับเอาหูและลูกนัยน์ตาไปไว้ที่เดียวกัน คือศูนย์กลางกายฐานที่ 7ฟังคําถามและดูไปด้วยพร้อมกัน ทําเช่นนี้เรื่อยๆเพราะว่าท่านอยู่ในฐานะที่พร้อมจะศึกษาวิชชาอยู่แล้วในระหว่างที่สั่งสมประสบการณ์ท่านก็เรียนรู้และค่อยๆ ทําความเข้าใจทีละนิด แต่เนื่องจากท่านเป็นผู้เอาใจใส่การงานทุกอย่าง รวมถึงการศึกษาวิชชาธรรมกาย ท่านจึงศึกษาเรื่องราวภายในทุกอิริยาบถ ไม่ว่าจะอยู่ในช่วงของการทําวิชชาในโรงงานหรืออยู่ข้างนอกเพื่อทําภารกิจอื่นๆ ไม่ว่ากําลังทําอะไร ท่านจะตรึกระลึกถึงธรรมะและศึกษาค้นคว้าภายในเรื่อยไปเป็นการส่วนตัว โดยจําคําถามและคําสั่งที่พระเดชพระคุณหลวงปู่ถามรุ่นพี่เอาไว้แล้วก็นํามาศึกษาด้วยตัวเอง

คําถามแต่ละคําถามของพระเดชพระคุณหลวงปู่ถือว่าเป็นคําถามที่ไม่ธรรมดา เพราะเป็นคําถามของผู้รู้ที่ถามนักเรียนผู้รู้ด้วยกัน นักเรียนคนใดตอบคําถามได้ก็ถือว่าไม่ธรรมดา เมื่อหลวงปู่วัดปากน้ําถามคําถามในภพแล้ว ความรู้ก็ค่อยๆขยายไปเรื่อยๆ เพิ่มขึ้นตามลําดับจนกระทั่งถึงคําถามนอกภพ คําถามที่ยากขึ้นเรื่อยๆ ของพระเดชพระคุณหลวงปู่จึงเปรียบเสมือนการดึงคุณยายจากชายหาดลงสู่ทะเลที่ลุ่มลึกไปตามลําดับ จนกระทั่งไปถึงมหาสมุทรแห่ งความรู้อันบริสุทธิ์ที่กว้างขวางไร้ขอบเขตของวิชชาธรรมกาย