เมื่อคุณยายป่วย

สิ่งต่างๆที่หลวงพ่อเล่ามานี้ยังไม่ถึงจุดที่เป็นจริงของคุณยาย เป็นเพียงแค่ระดับพื้นผิวเราจะรู้จักความเป็นจริงของคุณยายก็ต่อเมื่อเราได้ศึกษาวิชชาธรรมกายกับท่านเท่านั้นแล้วจะหายสงสัยว่าทําไมนั่ง ได้เป็นเวลาหลายๆ ปี โดยไม่เบื่อหน่าย กลับยิ่งชอบ ยิ่งสนุกสนาน นั่งตัวตรงเรื่อยไป เวลาคุยกับท่านเรื่อง วิชชาทีไรหลวงพ่อจะลืมวันลืมคืน แม้กระทั่งยามท่านป่วยหลวงพ่อยังลืมว่าท่านป่วย

ครั้งหนึ่งท่านป่วยหนักมากพอป่วยหนักแล้วลูกศิษย์ทั้งหลายก็แทบจะหายไปกันหมด คือมาหาท่านแล้วท่านไม่มีแรงต้อนรับก็เลยกลับไป นอกจากคนที่รักและเคารพนับถือท่านก็จะยังไปมาหาสู่กันอยู่ซึ่งมีอยู่ไม่มาก ยามที่พึ่งท่านได้ก็มาแต่พอท่านป่วยก็หายไปบางคนยังเป็นธุระ พาท่านไปพักรักษาอยู่ในสวนแถวสุขุมวิท

หลวงพ่อไปหาท่านทุกวัน ต้องเดินไกลมากจนเหงื่อโซมตัวเห็นท่านนอนอยู่บน เตียงคลุมโปงบ้างเปิดผ้าห่มบ้าง พอไปถึงก็ก้มกราบท่าน แล้วนั่งสมาธิหน้าเตียง

เมื่อนั่งหลับตาแล้วก็ถามท่านเรื่องธรรมะ เพราะอยากรู้ในเรื่องที่ค้างอยู่จึงต้อง ถามต่อท่านลุกไม่ไหวก็เปิดผ้าห่มทีคลุมโปงไว้โผล่หน้ามาตอบพอถามท่าน ท่านก็เปิดมาตอบทีหนึ่งเสียง เหมือนไม่ใช่คนป่วยเวลาถามเรื่องธรรมะไม่รู้ท่านเอาเรี่ยวแรงมาจากไหน ท่านตอบเราได้หมดเราก็นั่งอยู่บนพื้นต่อหน้าเตียงตรงนั้นคนเดียว ในขณะที่ท่านนอนบนเตียงคุยเรื่องธรรมะจนเข้าใจ ไม่ได้ถามท่านว่าอาการป่วยเป็นอย่างไรบ้าง อยู่จนกระทั่งตกเย็นแล้วท่านก็ไล่ให้กลับปกติถ้าเป็นที่วัดปากน้ําท่านจะไล่กลับราว ๆ สองทุ่มเป็นเช่นนี้ประจําเรียกได้ว่า แม้คุณยายป่วยก็ไม่เคยหยุดสอนส่วนหลวงพ่อ ก็ไม่เคยหยุดเรียนเหมือนกัน