ศึกชิงภพ

มีผู้มีบุญหลายท่าน ไม่ว่าจะอยู่ระดับไหนก็ตาม ชนชั้นล่าง ชั้นกลาง ชั้นสูง ถ้าไม่เคยหมั่นนึกถึงบุญ หรือไม่รู้จักหลักสูตรของชีวิตก่อนเดินทางไปสู่ปรโลกว่า

ถ้าใจใสไปดี ใจหมองไปไม่ดี (ไปอบาย)
ถ้าไม่รู้ตรงนี้ ก็จะทําไม่เป็น
ใจใสอยู่ที่นึกถึงความดีที่เราทํา
ใจหมองเพราะนึกถึงชีวิตที่ผิดพลาด ที่เคยทําไม่ดีเอาไว้
มันมาฉายให้เห็น ไม่ว่าเราจะมีหรือไม่มีความรู้ก็ตาม

ถ้าไม่รู้หลักสูตรของชีวิต ก่อนเดินทางไปสู่ปรโลกก็จะทําไม่เป็น

โดยเฉพาะอย่างยิ่งช่วงสุดท้ายของชีวิต มันมีโรคภัยไข้เจ็บ บางคนก็ทุกข์ทรมานมาก บางคนก็ปานกลาง บางคนก็น้อย ไม่เหมือนกัน แต่จะทุกข์มากทุกข์น้อย ก็ต้องรู้จักหลักวิชชา ถ้าไม่รู้ก็ทําไม่เป็น ถ้าทําไม่เป็นแล้วอันตราย

อันตรายอย่างไร
แม้สั่งสมบุญมามาก ถ้าเราไม่หมั่นนึก เพราะไม่เข้าใจ ตายใหม่ ๆ เมื่อความทุกขเวทนาครอบงํา ใจจะพัวพันอยู่กับความทุกข์ ความเจ็บป่วยตอนนั้นมันจะขาดสติ เวลากายละเอียดหลุดไปจากกายหยาบ ก็จะไปอยู่ที่บ้านบ้าง หรือนึกถึงใครก็จะไปอยู่ตรงนั้น วนเวียนอยู่ ๗ วัน แล้วก็จะมีเจ้าหน้าที่จากยมโลกเขามาพาไป ตามกําลังแห่งวิบากกรรมที่เราทําเอาไว ตรงนี้มันจะให้ช่องก่อน ถ้าดื่มเหล้า สูบบุหรี่ เป็นอาจิณกรรม เจ้าหน้าที่เขาก็จะพาไปในยมโลกของมหานรกขุม ๕ ก่อน

หมายถึงว่า ถ้าเราทําบุญกับบาปควบคู่กันไป โดยไม่รู้ว่าบาปเป็นอย่างไร หรือทําบุญก็ทําไปอย่างนั้น ทําตามหน้าที่บ้าง นาน ๆ ก็จะมีศรัทธาสักทีหนึ่ง หรือทําบุญสงเคราะห์โลกเป็นส่วนใหญ่ ตายใหม่ ๆ ก็จะไปอย่างนี้แหละ

เวลาเดินทางไป มันไปด้วยลักษณะที่ไม่มีเสื้อมีผ้า มีแต่เครื่องพันธนาการที่เขาใส่กันอยู่ มันจะตกอกตกใจ ถูกคุมตัวไปก็ไปอกสั่นขวัญแขวนอยู่ที่หน้าลานพิพากษาอีก มีสิ่งแวดล้อมที่เห็นแล้วน่าสยอง น่าสะพรึงกลัว ใจยิ่งหมอง หดหู่หนักเข้าไปอีก

พอถึงคราวประกาศชื่อ ตัวเดินตามเข้าไปในสภาพที่เปลือยเปล่า มีคนคุมไป มีเครื่องพันธนาการ ไปหวาดเสียวอีก ตอนไปนั่งอยู่หน้าบัลลังก์ ถ้าโชคดีเขาฉายเรื่องบุญมาให้ดูก่อน พอระลึกได้เป็นภาพขึ้นมา บุญถึงจะส่งผลนําเราหลุดออกมาก่อน จึงจะมารับบุญที่เขาอุทิศไปให้ ซึ่งมันมีที่เก็บอยู่ ที่ว่าบุญไปคอยอยู่ที่ยมโลก แล้วถึงจะมีขั้นตอนกันออกมา

กว่าจะหลุดออกมาจากตรงนั้นได้ เพราะบุญส่งผลในภายหลัง มันก็อกสั่นขวัญแขวน กว่าจะเดินทางไปตามกําลังแห่งบุญไปสู่เทวโลกก็ต้องผ่านขั้นตอนนั้นก่อน เราไม่ควรจะเป็นอย่างนั้น

จะเห็นว่า นรกสวรรค์มันเกี่ยวข้องกับตัวเรา ไม่ใช่เพียงใกล้ตัว หรือเข้าใจผิดว่าไกลตัว จนไม่ศึกษา แล้วก็ไม่ใช่ใกล้ตัว มาศึกษาบ้าง แต่มันเกี่ยวกับตัวเลย จึงต้องศึกษา เพราะฉะนั้นหมั่นนึกถึงบุญเอาไว้ทุกวันให้สม่ําเสมอ จนติดเป็นนิสัย

จึงมีความจําเป็นอย่างยิ่ง สําหรับลูกทุกๆ คน เพราะมันเกี่ยวข้องกับตัวของเรา ต้องฝึกฝนด้วยตนเอง เพราะทําแทนกันไม่ได้ ไม่มีใครทําแทนเราได้ เราต้องหายใจเอง เรารับประทานเอง ปฏิบัติธรรมะก็ต้องปฏิบัติเอง นึกถึงดวงบุญก็ต้องนึกเอง จนกระทั่งคุ้นเคย แล้วก็ชินติดเป็นอุปนิสัย กระทั่งกลายมาเป็นขันธสันดาน ติดอยู่กับตัวของเราเป็นอัตโนมัติ เหมือนเราอาบนํา้ ล้างหน้า แปรงฟัน ที่ไม่ต้องมีใครมาตักเตือนเรา มันก็จะเป็นอัตโนมัติ หรือเหมือนลมหายใจเข้าออกที่เป็นไปโดยอัตโนมัติอย่างนั้น

๓ กุมภาพันธ์ พ.ศ. ๒๕๕๑