อย่าประมาทในชีวิต

          เรามีชีวิตอยู่ในโลกนี้อีกไม่นานเดี๋ยววัน เดี๋ยวคืน เดี๋ยวก็จะหมดเวลาแล้วเราแก่ลงไปทุกๆ วันจริง ๆแม้ใครจะมาชื่นชมเราว่า ดูแล้วยังไม่แก่ ไม่จริงหรอกจริงๆ แล้วเรานอนกับคนแก่ทุกวันอยู่บนเตียงของเราคือ นอนกับตัวของเราเอง ที่แก่ลงไปทุกวันสภาพร่างกายที่เสื่อมลงไปเรื่อยๆ ทุกวันแล้วไม่ช้าเราก็จะไปสู่เชิงตะกอน

เพราะฉะนั้น เวลาที่เหลืออยู่ มีไม่มากเลยอย่าคิดว่า เรามีเวลาเหลือเฟือเราจะนั่งธรรมะเมื่อไรก็ได้เพราะเราได้ทราบสูตรสําเร็จในการเข้าถึงธรรมกายแล้วว่า

          ให้หยุด ให้นิ่ง ให้เฉยอย่างสบาย ๆ เราจะทําเมื่อไรก็ได้คิดอย่างนี้เรียกว่า ยังประมาทอยู่ !เราจะต้องคิดว่า เราจะตายวินาทีนี้ก่อนตาย…เราจะเอาอะไรเป็นสรณะ เป็นที่พึ่งที่ระลึกหรือยึดเอาไปในภพเบื้องหน้า คิดอย่างนี้แล้วเราจะได้ไม่ประมาทผู้ที่เข้าถึงพระธรรมกายไม่ได้ มีเพียงประการเดียว คือ ผู้ที่ไม่ทําเท่านั้นไม่เกี่ยวกับว่า บุญมากหรือบุญน้อยมันขึ้นอยู่กับว่า จะทํา หรือไม่ทําอยากได้ หรือไม่อยากได้ เท่านั้นเอง

๖ กันยายน พ.ศ. ๒๕๓๖