ความทุกข์ของนักบุญ!

บุญในตัวจะคอยปรุงแต่งชีวิต ให้เราประสบความสุขความสําเร็จในชีวิต ในธุรกิจการงาน และในทุกสิ่งที่เราปรารถนา

เคยสังเกตไหม ทําไมคนเราถึงต่างกัน บางคนประสบความสําเร็จในชีวิต แต่บางคนก็ไม่ประสบความสําเร็จในชีวิต ทั้ง ๆ ที่ใช้ความเพียรหนึ่งสมองสองมืออย่างมากเหมือนกัน

ที่ประสบความสําเร็จ เพราะเขามีสายบุญที่ทําอย่างสม่ำเสมอต่อเนื่อง ไม่มีสายวิบัติมาคั่นระหว่างกลาง เพราะฉะนั้นทําอะไรก็ราบรื่น ยิ่งขยัน ก็ยิ่งรวย แต่บางคนขยัน แต่ก็เหนื่อยฟรี เพราะสายสมบัติมันขาดตอน เหตุเพราะทําบุญไม่สม่ำเสมอนั่นเอง

บุญจะเชื่อมติดกันอยู่ในกลางกายของเรา บางคนในอดีตทําบุญมาไม่สม่ำเสมอ ก็ต้องอาศัยบุญที่ทําในปัจจุบันนี้แหละ แต่บุญปัจจุบันก็เหมือนปลูกกล้าไม้ กว่าจะเจริญเติบโตออกดอกออกผลก็ต้องใช้เวลา ต้องให้เวลาบุญได้ทํางานบ้าง บางทีมันก็ไม่ได้ดั่งใจ เช่น เรามีความรู้สึกว่าบุญไม่ช่วย แต่จริง ๆ บุญกับบาปทํางานอยู่ตลอด ๒๔ น.

บาป ทําให้เราเกิดความทุกข์ทรมานในชีวิต อุปสรรคของชีวิต มีทุกข์โศกโรคภัย สิ่งที่ไม่ดีทั้งหลายเกิดขึ้น บุญ เขาก็แก้ไขอยู่ ๒๔ น. เหมือนกัน

แต่ถ้าหากว่า
กําลังบุญน้อย กําลังบาปเยอะ มันก็แก้ไขได้ยาก

หรือบาปในอดีตเยอะ
แต่บุญในปัจจุบันเราเพิ่งทํา ก็เหมือนกล้าไม้เพิ่งขึ้น
ถึงแม้ทําเยอะ แต่ก็ค่อย ๆ ส่งผลไป

แต่ถ้าบุญในอดีต
เปรียบเหมือนต้นไม้ใหญ่ที่ออกดอกออกผลแล้ว
มันก็ง่าย

ถ้าบุญในอดีตก็มีเยอะ
บุญปัจจุบันก็สร้างมาก
ความสําเร็จก็เป็นอัศจรรย์ ชีวิตราบรื่นตลอด

เรื่องของบาปบุญ มันชิงช่วงช่วงชิงกันอยู่ตลอดเวลา เพราะฉะนั้น ยามใดที่เกิดอุปสรรคของชีวิต อย่าไปคิดว่า บุญไม่ช่วย เพราะเรามองไม่เห็นอดีตที่เราทําผ่านมา เราจึงคิดอย่างนั้น เราก็แสบเอาไว้เยอะ เคยดําเนินชีวิตผิดพลาดมา กับมันไม่ได้ดั่งใจว่า ชีวิตนี้อุตส่าห์ทําความดีมาทั้งชีวิต แต่ทําไมประสบสิ่งที่ไม่เป็นที่รัก ไม่เป็นที่ปรารถนา

เมื่อบาปส่งผลก่อน เหมือนต้นไม้ใหญ่มีดอกผลแล้ว ชีวิตจึงเป็นทุกข์ เราเพิ่งสร้างบุญในปัจจุบันนี้ มันยังเป็นกล้าอ่อน ๆ เหมือนผู้ใหญ่กับเด็กจะไปสู้รบปรบมืออะไรไหว มันก็ค่อย ๆ ประทังกันไป

เพราะฉะนั้น เมื่อประสบอุปสรรคของชีวิต ทั้ง ๆ ที่เราเป็นนักบุญ ก็อย่าไปทุกข์ใจ อดทนกันไปชาติหนึ่ง สร้างความดีกันต่อไป บุญเขาก็ทํางานไป บาปเขาก็ทํางานไป เมื่อเราอดทนกันชาตินี้ ซึ่งอีกไม่กี่ปีก็จะหมดเวลาแล้ว ภพชาติต่อไปเมื่อต้นไม้แห่งบุญเราเติบใหญ่ มันก็ให้ผล บาปก็ตามไม่ทัน เราก็จะปลื้มปีติกันในตอนนั้น

เราเกิดมาเพื่อสร้างบารมี และเป็นต้นบุญต้นแบบที่ดีของชาวโลกที่เขายังไม่รู้เรื่องราวอะไรอีกเยอะแยะ เราเป็นผู้รู้แล้วในระดับหนึ่ง ที่ได้เรียนรู้คําสอนของพระสัมมาสัมพุทธเจ้า เมื่อประสบทุกข์ ต้องไม่หวั่นไหวไม่ทิ้งธรรมะ ไม่ทิ้งการสร้างบารมี ไม่ท้อถอย ไม่น้อยใจ ไม่มีความทุกข์ของนักบุญ แล้วเราจะได้สง่างามตลอดเวลา แม้กระทั่งวันสุดท้ายของชีวิต ทิ้งแบบอย่างที่ดีไว้กับโลกใบนี้ ให้ผู้ที่มาภายหลังดําเนินตาม เมื่อละโลกไปแล้ว บุญส่งผลไปเสวยสุขในเทวโลก ซึ่งเป็นสุขยิ่งกว่าในโลกมนุษย์มากมายนัก

ดังนั้น อดทนสู้ไปในยามที่ประสบทุกข์ แต่ในยามที่ประสบความสําเร็จ มีความสุขในชีวิต ก็อย่าหลงระเริงเหลิงตัว ประมาทในการดําเนินชีวิต ไม่สั่งสมบุญต่อไป มัวเพลินกับความสุขความสําเร็จของชีวิตที่เกิดขึ้นจากบุญเก่า เพราะบุญเก่าใช้ไปมันก็มีวันหมดสิ้นไปเรื่อย ๆ

บุญเก่าเขามีเอาไว้เพื่อต่อบุญใหม่ เพื่อสั่งสมบุญให้เยอะ ๆ เพราะเป้าหมายของเราคือที่สุดแห่งธรรม ไม่ใช่เป้าหมายเล็ก ๆ ในเมืองมนุษย์ เหมือนผู้ไม่รู้ทั้งหลายที่เขาข้องอยู่ ที่เขาติดอยู่ ความรู้สึกเราต้องสูงส่ง เลยกว่าจุดตรงนั้นไป

๑ เมษายน พ.ศ. ๒๕๕๐