การปฏิบัติธรรม จําเป็นสําหรับทุกคน ทุกเพศ ทุกวัย

          ถ้าเราปฏิบัติธรรมเข้าถึงดวงธรรม หรือองค์พระได้ ชีวิตจึง จะปลอดภัยจากภัยในอบาย ภัยในวัฏสงสาร เราจะมีความสุขในปัจจุบัน ทันทีที่เข้าถึง ไม่ต้องไปคอยภพหน้า หรือชีวิตใหม่หลังจากตายแล้ว

        สุขทันทีที่เข้าถึง มีความเบิกบาน แช่มชื่น รู้สึกเกลี้ยงเกลา เป็นอิสระแล้วก็จะเสียดายวันเวลาที่ผ่านมา รู้อย่างนี้ทํามาเสียตั้งนานแล้ว เพราะไม่เคยมีความรู้มาก่อนเลย หรือไม่เคยมีประสบการณ์มาก่อนเลยว่าความสุขที่แท้จริง เกิดจากหยุดกับนิ่งนี่เอง

        สิ่งที่ผ่านมาแค่ความสนุก ความเพลิน เพราะเราไม่รู้ มันก็สนุกแต่เหนื่อย เพลีย มี side effect มีผลข้างเคียง ไม่ว่าจะไปเที่ยวทะเลนํา้ตก ภูเขา ไปต่างประเทศ จะดื่มเหล้าคนเดียว หรือดื่มเป็นทีม จะเล่นไพ่เล่นการพนันหรือจะทําอะไรก็ตาม ก็เพลิดเพลินแค่ชั่วคราว ยิ่งเกี่ยวกับการพนันด้วยแล้ว ยิ่งมีความหายนะครอบงํา หัวใจตื่นเต้นขึ้นลงสูบฉีดตลอดเวลา มีได้ มีเสีย มีลุ้นระทึกใจ พอเสียทรัพย์ก็เสียดายทรัพย์แล้วคิดจะไปแก้ตัวใหม่ ก็วนไปวนมาอยู่อย่างนี้แหละ เสียเงินเสียทองเสียเวลา ไม่ได้ความสุขเลย

        เมื่อมาเปรียบเทียบหยุดกับนิ่งแล้วต่างกันราวฟ้ากับดิน สุขที่เกิดจากใจหยุดนิ่งมันกว้างขวาง ตัวขยาย ใจขยาย สดชื่น มีชีวิตชีวา ทั้งระบบประสาทกล้ามเนื้อ ทั้งตื่นหลับฝันก็จะสดชื่น ผิวพรรณวรรณะผ่องใสใครเข้าใกล้ก็เยือกเย็น เหมือนเข้ามาอยู่ใต้ร่มไม้ใหญ่ รู้สึกอบอุ่นสบายใจ เป็นผู้เฒ่าก็จะเป็น

         ผู้เฒ่าที่ลูกหลานอยากอยู่ใกล้ อยากลูบเนื้อลูบตัว จับแขนจับขา รู้สึกอบอุ่นใจที่เข้าใกล้ผู้เฒ่าอย่างนี้

         ผู้เฒ่าที่มีศีลมีธรรม มีความสว่างภายใน มีดวงใส องค์พระใส ใครก็อยากเข้าใกล้ลูกหลานก็อยากเข้าใกล้ เข้าใกล้แล้วเย็น เย็นอย่างที่ผู้เฒ่าก็ยังไม่ต้องทําอะไรเลย แค่อยู่เฉย ๆ อย่างนั้น มันเกิดกระแสแห่งความเย็นแผ่ซ่านไปในบรยากาศ คําพูดคําจาออกมาก็เย็น เป็นคําพูดที่ใส ๆ ฟังแล้วชื่นอกชื่นใจ มีกําลังใจที่จะสู้ชีวิต ที่จะทําความดี

          ผู้เฒ่าก็มีที่พึ่งภายใน ไม่ต้องไปหวังพึ่งลูกพึ่งหลาน มีอาหารไปมื้อ ๆหนึ่ง มีที่อยู่เล็ก ๆ ที่นั่งที่นอนก็เพียงพอแล้ว เพราะว่าสิ่งที่ตัวอยากได้มันมีอยู่เต็มบริบูรณ์ในดวงใส ๆ ในองค์พระใส ๆ หรืออยู่ที่ใจที่หยุดนิ่ง นั่นแหละ มีทุกสิ่งที่ต้องการ จนกระทั่งไม่ปรารถนาอยากจะได้สิ่งใดอีกเลย

         ผู้เฒ่าก็จะอยู่อย่างไม่เงียบเหงา ไม่เศร้าสร้อย ไม่มีความรู้สึกว่าขาดแคลนหรือต้องการอะไร อยู่ในป่าในเขาก็มีความสุข อยู่คนเดียวก็มีความสุข ไม่มีใครมาคุย เราก็คุยกับพระในตัวก็ได้ กายภายในก็ได้ ไม่มี เหงา ไม่มีเศร้าสร้อยเลย

           พระธรรมกายนี่แหละ จะเป็นที่พึ่งอย่างสําคัญสําหรับทุกเพศทุกวัย เพราะฉะนั้นต้องพยายามปฏิบัติให้ได้นะ ต้องขยันหมั่นเพียร ทําให้ถูกวิธี ทําทุกวัน อย่าให้ขาดเลยแม้แต่วันเดียว สักวันหนึ่งเราจะสมหวังดังใจ

3 กันยายน พ.ศ. 2545