สื่อธรรมะ

เรื่องการสร้างบารมี เราต้องทํา ให้ครบทุกอย่าง เวลาเราอยู่ในโลกนี้...มีน้อย ที่มีน้อย เพราะเราไม่รู้ว่าวันพรุ่งนี้จะมีเราอยู่หรือไม่ เพราะฉะนั้น วันนี้ต้องสั่งสมบุญให้มากๆ กิจอะไรที่ยังไม่ได้ทํา ที่เป็นความดี ก็ต้องรีบทํา ให้บริสุทธิ์ บริบูรณ์ เวลาใกล้จะละโลก บุญก็จะมารวมประชุมกันอย่างหนาแน่น ทํา ให้เราได้เข้าถึงองค์พระ แล้วก็เห็นหนทางที่จะไป จะมีชาวสวรรค์มาอัญเชิญเรา เราจะตายก่อนตาย คือ ถอดกายไปก่อน ขณะกายเนื้อยังนุ่มนิ่มอยู่ แต่ข้างในถอดไปแล้ว เรียกว่า ตายก่อนตาย มีความสุข สบาย เราจะไม่หวาดหวั่นในมรณภัย ซึ่งใคร ๆ ก็หวาดหวั่น วิตก เพราะไม่รู้ว่า ตายแล้วไปไหน ความไม่รู้ ทํา ให้กลัว ถ้าเกิดนรกมีจริง ก็กลัวไปตกนรก นี่กลัวอย่างนี้ เพราะฉะนั้น สั่งสมบุญเอาไว้ให้เยอะ ๆ...

  ถ้าหากชาตินี้ เราเกิดมารํา่ รวย มียศถาบรรดาศักดิ์ มีอํานาจวาสนาก็อย่าเพิ่งชะล่าใจ อย่าลิงโลดใจ อย่าประมาทในการดําเนินชีวิต ใช้สิ่ง ที่ตัวมีตอนนี้ ทั้งทรัพย์ก็ดี ลาภ ยศ สรรเสริญ ตําแหน่งหน้าที่การงาน พวกพ้องบริวาร ให้เป็นไปเพื่อการสร้างบารมี ส่วนผู้ที่มีชีวิตลําเค็ญ ก็อดทนเอา เพราะเราทํากรรมของเรามาอย่างนี้เราก็ต้องเจออย่างนี้ เมื่อเรามีความตระหนี่ ไม่สั่งสมบุญจากในอดีต ปัจจุบันเราก็ลําบากยากเข็ญ นี่เป็นสิ่งที่เราจะต้องอดทน แล้วก็ไม่ใช่ ปล่อยไปตามยถากรรม...

โลกมนุษย์เป็นโลกแห่งการสร้างบารมี ไม่ใช่โลกแห่งการเสวยผลบุญ เสวยสุข เราต้องเกิดมาสร้างบารมี สร้างความดีให้ยิ่ง ๆ ขึ้นไปให้ใช้ทุกอนุวินาทีที่ยังมีชีวิตอยู่สร้างบุญสร้างบารมีให้เต็มกําลังไปเลย อย่าทําตามกําลัง ทําให้เต็มกําลัง ทําหมดใจ แต่ไม่ใช่หมดตัว ทําหมดใจ ไม่มีวันหมดตัว เวลาในโลกมนุษย์นี้ประเดี๋ยวเดียวเท่านั้น และความตายไม่มีนิมิตหมาย เราจะตายวันไหน เวลาไหน ที่ไหน ด้วยอาการอย่างไร ยากที่จะรู้ได้นอกจากเรามีรู้มีญาณทัสสนะอันบริสุทธิ์ เราถึงจะรู้ได้ แต่โลกชีวิตใหม่หลังจากการตายแล้วนั่นแหละ เป็นชีวิตที่เสวยผลยาวนานทีเดียว ถ้าทําบาป ก็ไปเสวยผลทุกข์ในอบายยาวนานมาก ไม่ใช่เป็นร้อยเป็นพัน เป็นหมื่นปี แต่เป็นกัปปี หลาย...

ทุกชีวิตที่เกิดมาในโลกนี้ ล้วนมีวัตถุประสงค์เดียวกัน คือ เกิดมาเพื่อมุ่งความหลุดพ้นจากกิเลสอาสวะ จากความโลภ ความโกรธ ความหลง ซึ่งเป็นรากเหง้าแห่งอกุศลมูล ที่ทําให้กาย วาจา ใจของเราไม่บริสุทธิ์ และผลแห่งความไม่บริสุทธิ์ จะทําให้เราทุกข์ทรมานในวัฏสงสาร ไปเกิดในมหานรก อุสสทนรก ยมโลก ไปเกิดเป็นอสุรกาย เป็นเปรต เป็นสัตว์เดรัจฉาน กว่าจะกลับมาเป็นมนุษย์อีก ยากมาก มาเป็นมนุษย์ ก็เป็นมนุษย์ที่มีชีวิตลําบาก ฝืดเคือง อยู่ในสิ่งแวดล้อมที่เกื้อหนุนให้ทําบาปซ้ําไปอีก เมื่อทําบาปซ้ําก็ลงไปในอบายอีก วนกันไปวนกันมาอย่างนี้ 27 เมษายน พ.ศ. 2546

สมบัติพระศาสนา...ต้องช่วยกันรักษาเอาไว้ ภาพกิจกรรมที่เป็นกุศล จะติดที่กลางตัวของเรา จะมาฉายให้เราดู ให้เราเห็น ตอนเวลาจําเป็น คือ ในช่วงสุดท้ายของชีวิตเรา            หลวงพ่อดีใจนะ ที่ทุกคนทําหน้าที่เป็นลูกหลานยาย เป็นเจ้าของวัดกันอย่างจริง ๆ เราควรจะทําอย่างนี้กันตั้งนานแล้ว ถ้าทํากันได้ทุกอาทิตย์ก็จะดีมาก ๆ เลย แล้วจะปลื้ม จะรักวัด รักทุกสิ่งทุกอย่างที่เราช่วยกัน สร้างขึ้นมาให้เป็นสาธารณประโยชน์ เป็นห้องเรียนศีลธรรมที่ใหญ่ที่สุด ในโลก ให้ทุกคนในโลกจิตใจสว่างไสว มีสุคติเป็นที่ไป...

  บางคนไม่เคยทําหน้าที่กัลยาณมิตรเลย เพราะมีความรู้สึกว่าเราก็หนึ่งในหงสา ไม่ใช่ที่สองในตองอู ไม่เคยไปขอใคร อย่างเราต้องมีพร้อม คือ มีความรู้สึกว่า เรากําลังไปขอเขา ก็เลยเกิดความไม่สบายใจเพราะไม่เคยทําอย่างนี้ บางท่านก็รู้สึกเกรงใจเขา ไปคิดแทนเขาว่า ในสถานการณ์อย่างนี้ปัจจัย 4 มีความจําเป็นอย่างยิ่งต่อชีวิตทุก ๆ คนภายในครอบครัว เกรงว่าจะไปรบกวนเขา และอีกหลาย ๆ สาเหตุที่ผ่านมาจึงทําบุญตามลําพังด้วยตัวเองมาตลอด ไม่ว่าหลวงพ่อจะพร่ําบอกแค่ไหนก็ตามว่า เราทําด้วยตัวเองตามลําพัง สมบัติเรามี แต่เรา จะขาดพวกพ้องบริวาร...