คำสอนคุณครูไม่ใหญ่

สมบัติพระศาสนา...ต้องช่วยกันรักษาเอาไว้ ภาพกิจกรรมที่เป็นกุศล จะติดที่กลางตัวของเรา จะมาฉายให้เราดู ให้เราเห็น ตอนเวลาจําเป็น คือ ในช่วงสุดท้ายของชีวิตเรา            หลวงพ่อดีใจนะ ที่ทุกคนทําหน้าที่เป็นลูกหลานยาย เป็นเจ้าของวัดกันอย่างจริง ๆ เราควรจะทําอย่างนี้กันตั้งนานแล้ว ถ้าทํากันได้ทุกอาทิตย์ก็จะดีมาก ๆ เลย แล้วจะปลื้ม จะรักวัด รักทุกสิ่งทุกอย่างที่เราช่วยกัน สร้างขึ้นมาให้เป็นสาธารณประโยชน์ เป็นห้องเรียนศีลธรรมที่ใหญ่ที่สุด ในโลก ให้ทุกคนในโลกจิตใจสว่างไสว มีสุคติเป็นที่ไป...

  บางคนไม่เคยทําหน้าที่กัลยาณมิตรเลย เพราะมีความรู้สึกว่าเราก็หนึ่งในหงสา ไม่ใช่ที่สองในตองอู ไม่เคยไปขอใคร อย่างเราต้องมีพร้อม คือ มีความรู้สึกว่า เรากําลังไปขอเขา ก็เลยเกิดความไม่สบายใจเพราะไม่เคยทําอย่างนี้ บางท่านก็รู้สึกเกรงใจเขา ไปคิดแทนเขาว่า ในสถานการณ์อย่างนี้ปัจจัย 4 มีความจําเป็นอย่างยิ่งต่อชีวิตทุก ๆ คนภายในครอบครัว เกรงว่าจะไปรบกวนเขา และอีกหลาย ๆ สาเหตุที่ผ่านมาจึงทําบุญตามลําพังด้วยตัวเองมาตลอด ไม่ว่าหลวงพ่อจะพร่ําบอกแค่ไหนก็ตามว่า เราทําด้วยตัวเองตามลําพัง สมบัติเรามี แต่เรา จะขาดพวกพ้องบริวาร...

เตี่ยเป็นสมาชิกสมาคมต่าง ๆ อยู่หลายสมาคม แล้วก็เข้าร่วม กิจกรรมอย่างเต็มที่ ท่านชอบช่วยเหลือผู้อื่นอยู่เสมอ เป็นที่นับหน้าถือ ตาของสังคมในอําเภอเป็นอย่างมาก นิยมทําบุญกับโรงพยาบาล โรงเรียน ทําบุญกับสมาคมงานเจ้าพ่อเจ้าแม่อย่างเต็มที่ ในช่วงสุดท้ายของชีวิต เตี่ยป่วยเป็นมะเร็งลําไส้ระยะสุดท้าย ลูกได้ชวนให้เตี่ยสร้างพระธรรมกายประจําตัว เตี่ยร่วมบุญมาบางส่วน แล้วลูกก็ได้ทําให้เตี่ยจนเต็มองค์ โดยบอกให้เตี่ยทราบ แต่เตี่ยเป็นกังวลว่าจะทําให้อายุสั้น เพราะทําบุญใหญ่ คุณครูไม่ใหญ่ : ก็ยังเป็นความเข้าใจผิดอย่างนี้อยู่หลายท่านนะ ว่า ถ้าทํา บุญใหญ่แล้ว เดี๋ยวอายุจะสั้น ขนาดสมภารจะยกช่อฟ้าโบสถ์ ที่อุตส่าห์สร้างมาจนเสร็จแล้ว เหลือแต่ยกช่อฟ้า ไม่กล้ายก ออกจากวัด ไปไกล ให้คนอื่นยกแทน นั่นแหละบุญใหญ่เลย...

สั่งสมบุญเข้าไป สร้างไปเรื่อย ๆ ยิ่งลําเค็ญ... ยิ่งสร้างหนักเข้าไปอีก           บางคนเกิดมารวยฟรีในโลกนี้ เขาไม่รู้เลย เขารวยไปทํา ไม ทรัพย์เขา..เหมือนทรัพย์ทุพพลภาพ เหมือนทรัพย์พิการ มีเหมือนไม่มี แค่ปีติยินดีในสเตทเมนท์เท่านั้นว่า เรามีเท่าคนอื่น หรือมากกว่าคนอื่น หรือเรายังมีอยู่มันก็ได้ปลื้มแค่ไม่กี่ปี         แต่ของเรานักสร้างบารมี สั่งสมบุญเข้าไป ทํา ไปเรื่อย...

ชาวพุทธนี่แปลก เวลามีเรื่องราวอะไรมากระทบถึงพระศาสนา มักจะอยู่กันเฉย ๆ วางอุเบกขา แล้วก็ชอบมาลุยกันเอง ถนัดนักลุยกันเอง แต่ความจริงแล้ว ถ้าเป็นเรื่องส่วนตัวให้วางอุเบกขา ถ้าเป็นเรื่องพระศาสนา ให้เอาอุเบกขาวาง แล้วลุยกันเลยตามหลักวิชชา ลุยในที่นี้ ไม่ใช่เอาไม้ไปตีหัวเขานะ แต่หมายถึง ให้รวมพลังสร้างความดี และอะไรที่เขาเข้าใจไม่ถูกต้อง เราก็ต้องชี้แจง อย่าให้เขาคิดเอง เพราะถ้าให้เขาคิดเอง เขาก็คิดอย่างนั้น พูดอย่างนั้น แล้วมันก็กระทบ แล้วจะกระเทือนไปทั่วสังฆมณฑลไปหมด ดังนั้น ถ้าเป็นเรื่องส่วนตัว วางอุเบกขาได้...

เรื่องส่วนตัวให้วางอุเบกขา เรื่องพระศาสนาให้เอาอุเบกขาวาง ต้องจําวาทธรรมนี้เอาไว้ให้ดี เราจะได้ช่วยกันรักษาพระพุทธศาสนาเอาไว้ให้เป็นที่พึ่งต่อชาวโลก ลูกหลาน เหลน โหลนของเรา เหมือนอย่างที่บรรพบุรุษของเราได้รักษาสืบทอดกันมาเพื่อตัวเรานี่แหละ บรรพบุรุษของเรา ท่านปกป้องผองภัยพระพุทธศาสนาด้วยชีวิต ไม่ว่าจะเป็นคฤหัสถ์ หรือบรรพชิตก็ตาม ซึ่งก็มีวิธีปกป้องพระพุทธศาสนาด้วยชีวิตที่แตกต่างกัน ที่เป็นคฤหัสถ์ก็เอาชีวิตเป็นเดิมพันเลย ที่เป็นบรรพชิตก็เอาชีวิตเป็นเดิมพัน คือ ตายในผ้าเหลือง เพราะถือว่า การตายในผ้าเหลืองนี้ เป็นเกียรติยศอันสูงสุดของพระภิกษุ สามเณร เหมือนทหารที่เข้าสู่สมรภูมิ ตายในสมรภูมิ กลับมาก็จะได้รับการอัญเชิญมาอย่างสมเกียรติ มีธงชาติคลุมร่างกาย มีเกียรติ มีคุณค่า ได้รับการยกย่องเทิดทูนไปทั้งประเทศ นักรบกองทัพธรรมก็เช่นเดียวกัน โดยเฉพาะกําลังรบหลัก คือ...