คำสอนคุณครูไม่ใหญ่

พระเดชพระคุณหลวงปู่วัดปากน้ํา ภาษีเจริญ (สด จนฺทสโร) พระผู้ปราบมาร ท่านมีพระคุณต่อเราและชาวโลกมหาศาล แต่เราคงเข้าใจได้เพียงย่อ ๆ สั้น ๆ จะอธิบายให้ลึกซึ้งในสิ่งที่ท่านเป็นนั้นมันยากต่อการเข้าใจ เหมือนเอาสายบัวไปวัดความลึกของมหาสมุทร แล้วยกขึ้นมาว่า ลึกเท่าสายบัวแค่นี้ หาควรไม่ แต่เมื่อเราพอที่จะเข้าใจอย่างนี้ มันก็จะต้องอธิบายเท่าที่เราพอจะเข้าใจ เอาแค่ว่า ท่านค้นพบธรรมกายขึ้นมา ซึ่งจริง ๆ คํานี้มีอยู่ในพระไตรปิฎกในทุกนิกายด้วย ก็ยังถูกกล่าวหาว่า เป็นนิกายใหม่ แล้วผู้ที่กล่าวหาก็สร้างข่าว...

วิชชาธรรมกายเป็นเรื่องลึกซึ้ง ถ้าเข้าถึงธรรมกายแล้ว อย่างน้อยก็ไปนรก ไปสวรรค์ ไปนิพพานได้ จับมือถือแขนสัตว์นรกได้ จับมือถือแขนเทวดาได้ ไปนิพพาน ภพ ๓ โลกันตร์ ไปได้ตลอด บรรพบุรุษ บิดามารดา ญาติพี่น้องละโลกแล้วไปอยู่ที่ไหน เข้าถึงวิชชาธรรมกายไปพบหาได้ ถ้ามีทุกข์ก็ไปช่วยได้ มีสุขแล้วก็เอาบุญไปเพิ่มเติมความสุขยิ่ง ๆ ขึ้นไปได้ นี่วิชชาธรรมกายลึกซึ้งอย่างนี้ทีเดียว ๕ กันยายน พ.ศ. ๒๕๔๑

มหาทานบารมีที่เรานําปัจจัย ๔ มาฝากฝังไว้ในพระพุทธศาสนา จะไปเป็นสมบัติใหญ่ที่จะติดตามตัวเราไปทุกภพทุกชาติ ทําให้เราสร้างบารมีได้สะดวกสบายง่ายดายกว่าชาตินี้ เมื่อลงมาเกิดก็เป็นอุปกรณ์ในการสร้างบารมีของเรายิ่ง ๆ ขึ้นไป ถ้ามีบารมีมากเราจะได้ที่สุดแห่งสมบัติ ที่สุดแห่งรูปสมบัติ คือ กายมหาบุรุษ ที่สุดแห่งทรัพย์สมบัติ คือ สมบัติจักรพรรดิ ที่สุดแห่งคุณสมบัติ คือ วิชชา หมายถึง วิชชา ๓ วิชชา ๘ อภิญญา ๖ วิโมกข์ ๘ ปฏิสัมภิทาญาณ ๔ จรณะ...

พระรัตนตรัยมีคุณไม่มีประมาณ เข้าถึงได้จะมีความสุขทั้งในปัจจุบัน ละโลกแล้วก็นําไปสู่สุคติโลกสวรรค์ ด้วยอานุภาพของการสวดสรรเสริญคุณของพระรัตนตรัยที่มีคุณไม่มีประมาณ จะช่วยขจัดทุกข์โศกโรคภัย สิ่งที่ไม่ดีต่าง ๆ ที่มาเกิดกับเราและมวลมนุษยชาติทั้งหลายให้มลายหายสูญไป ในการสวดสรรเสริญคุณของพระรัตนตรัยนั้น เราต้องฝึกท่องบทสวดให้จําได้จนคล่องปากขึ้นใจ ขณะสวดให้นั่งพับเพียบ พนมมือ หลับตา เอาใจจรดไปที่ศูนย์กลางกาย นึกถึงองค์พระหรือดวงธรรมใส ๆ โตใหญ่ขนาดไหนก็ได้ แล้วแต่ใจเราชอบ หากยังนึกไม่เห็น ไม่เป็นไร ให้ทําความรู้สึกว่า มีองค์พระหรือดวงธรรมใส ๆ อยู่ในกลางท้องของเรา แล้วทําความรู้สึกประหนึ่งว่า เรากําลังเข้าเฝ้าเฉพาะพระพักตร์ของพระพุทธองค์ เสียงที่เปล่งออกมา ไม่ใช่ว่าดังออกมาจากปาก หรือว่าแค่คอของเราเท่านั้น...

เมื่อเราทําบุญ แล้วอุทิศส่วนกุศลไปให้หมู่ญาติที่ละโลกไปแล้ว หมู่ญาติเขาก็จะอนุโมทนาสาธุการ เมื่ออนุโมทนาสาธุการแล้ว จากทุกข์มาก ก็ทุกข์น้อย ทุกข์น้อย ก็พ้นทุกข์ สุขน้อย ก็สุขมาก สุขมากแล้ว ก็มากเพิ่มขึ้นไปเรื่อย ๆ ญาติที่ละโลกไปแล้วเมื่อพ้นทุกข์และมีสุขด้วยบุญที่เราอุทิศไปให้ เขาจะอนุโมทนาขอบคุณด้วยความซาบซึ้งที่พ้นจากทุกข์ พวกที่พ้นจากอบาย ก็จะดีใจมากเป็นพิเศษ จะลิงโลดใจ ตื่นเต้นอย่างออกนอกหน้า ที่เขาอยู่ในสุคติภพ ก็จะมีอาการปลื้มใจ อย่างสงบเสงี่ยม แต่สง่างาม อาการก็จะแตกต่างกันไป ส่วนผู้ที่ยังต้องเสวยวิบากเป็นสัตว์เดรัจฉานอยู่ ก็ต้องรอคอยจังหวะ แต่ก็ได้ลดหย่อนกระแสวิบากกรรมวิบัติบาปศักดิ์สิทธิ์ จากที่จะต้องใช้จํานวนมากชาติ ก็ลดหย่อนกันลงมา เพราะฉะนั้นบุญจึงเป็นทุกสิ่งในปรโลก ผู้รับที่อยู่ในปรโลก มีความปรารถนาบุญอย่างยิ่ง เพราะบุญเป็นทุกสิ่งในปรโลก เนื่องจากชีวิตในปรโลก ไม่มีการทํากิจแบบมนุษย์ ไม่ต้องทํามาหากิน...

เราอย่าไปหวังให้ผู้ที่มีชีวิตอยู่เขาทําบุญอุทิศส่วนกุศลไปให้เลย ให้คิดว่า ถ้าเขาทําให้ นั่นเป็นผลพลอยได้ เพราะผู้ที่อยู่ในโลกมักจะถูกหล่อหลอมด้วยเรื่องราวที่ให้ข้องอยู่กับโลก ความรู้เกี่ยวกับเรื่องวิชชาของชีวิตไม่มี มีแต่วิชาหาเลี้ยงชีพเท่านั้น เพราะฉะนั้นเขาจะรู้เรื่องการทําบุญอุทิศส่วนกุศลไปให้นั้น อย่าพึงหวัง แม้เราเองก็เถอะ ก่อนที่จะมารู้เรื่องราวความจริงของชีวิต ก่อนนี้เราก็ยังไม่ค่อยเข้าใจเรื่องในปรโลก ปู่ย่าตายายบรรพบุรุษของเราละโลกไปแล้ว เรายังไม่ค่อยทําบุญอุทิศส่วนกุศลไปให้ท่านเลย ปีหนึ่งก็อาจจะทํากันครั้งหนึ่ง โดยอ้างว่า ไม่มีเวลา จะต้องทํามาหากิน ต้องทํามาค้าขาย ต้องเลี้ยงลูก เลี้ยงครอบครัวบ้าง อ้างกันไปอย่างนั้น หรือบางทีก็เพราะความไม่รู้จริง ๆ ชีวิตในปรโลก เป็นอยู่ได้ด้วยบุญ...