คุณยาย In My Heart

               คุณยายให้ความสําคัญกับความสะอาดของสถานที่และสิ่งต่างๆ ภายในวัดเป็นอย่างมากโดยเฉพาะ “ห้องน้ํา” ท่านอธิบายว่าห้องน้ําคือห้องรับแขก วัดจําเป็นต้องดูแลรักษาห้องน้ําให้สะอาดอยู่เสมอ เพื่อเป็นการต้อนรับและให้เกียรติแขกผู้มาเยือน คุณยายทําความสะอาดห้องน้ําโดยล้วงคอห่านและขัดถูทุกซอกทุกมุมจนสะอาดเกลี้ยงเกลา นอกจากนี้ท่านยังแยกประเภทผ้าขี้ริ้วที่นํามาใช้งานอีกด้วย เช่น ผ้าผืนนี้สําหรับเช็ดเท้าผืนนี้สําหรับล้วงคอห่าน ผ้าผืนนี้ถ้าเปียกจะต้องเช็ดอย่างนี้ถ้าแห้งต้องเช็ดอีกแบบ ส่วนรองเท้าที่ถอดไว้ต้องจัดวางให้เป็นระเบียบ คุณยายสอนทุกคนไปเรื่อยๆ พร้อมกับทําให้ดูเป็นตัวอย่าง        ...

            แม้ว่าคุณยายเป็นครูบาอาจารย์ของหลวงพ่ออีกทั้งเป็นผู้ก่อตั้งและวางรากฐานทุกสิ่งทุกอย่างให้กับวัดพระธรรมกาย ทําให้พระภิกษุและสามเณรรุ่นลูกรุ่นหลานได้มาอาศัยสร้างบุญบารมีโดยสะดวกแต่เวลาที่ท่านสนทนากับพระภิกษุหรือสามเณรนั้นท่านต้องพนมมือก่อนเสมอ แล้วพูดว่า “ท่าน...อย่าให้ยายบาปนะ” คือท่านบอกอย่างนี้ทุกครั้งไปก่อนที่จะถวายความรู้ หรือแนะนําพระภิกษุสามเณร ด้วยความปรารถนาดีว่าสิ่งใดควรทํา หรือไม่ควรทําท่านเกรง ว่าการสอนพระนั้นจะเป็นบาปจึงต้องพูดเช่นนี้ก่อน แม้จะพูดกับสามเณรตัวเล็ก ๆ ท่านก็พนมมือก่อนแล้วพูดว่า “อย่าให้ยายบาปนะ เณร” คุณยายตระหนักดีว่า แม้สามเณรเป็นเด็ก แต่ในเมื่อท่านกําลังพูดกับเด็กมหัศจรรย์ที่สละตนเข้ามาสร้างบุญบารมี ท่านก็ต้องพนมมือขึ้นเพื่อแสดงความเคารพ...

           สมัยก่อนหลวงพ่อมักบอกกับคุณยายว่า “ยาย... ตามคนมีบุญมาเยอะๆ เอาทุกอย่างนะเพราะเราไม่มีปัจจัย เอาคน เอางาน เอาปัจจัยนะยาย”  คุณยายก็รับว่า  “ค่ะ” แล้วก็นั่งหลับตาทําสมาธิไม่เห็นท่านออกจากบ้านไปหาเงินหรือชวนคนที่ไหนท่านนั่งนิ่งๆ เฉยๆ อยู่ในบ้าน แล้วคนก็มากันมากมาย  วันหนึ่งหลวงพ่อหาเรื่องชวนคุณยายคุยว่า “ยาย... ตอนสร้างวัดเนี่ย กลางคืนยายทําอะไรบ้าง” ท่านตอบว่า “ยายก็ทําวิชชาไปเหมือนสมัยที่ยายอยู่กับหลวงพ่อวัดปากน้ํา แล้วยายก็เข้าที่ (ท่านชอบใช้คําว่าเข้าที่ ซึ่งหมายถึงการเจริญสมาธิภาวนา)  ไปตามผู้มีบุญมาสร้างวัดกัน...

          แต่เดิมตอนที่เริ่มสร้างวัดนั้น หลวงพ่อ และหมู่คณะวางแผนกันว่า วัดของเราจะมีพระภิกษุประจําอยู่เพียงแค่ 21 รูป เท่านั้น เราจึงออกแบบให้พื้นที่ภายในวัดส่วนใหญ่เป็นสระน้ํา สาเหตุประการแรกคือเพื่อประหยัดค่าใช้จ่ายในการซื้อดินมาถมที่ ประการที่สองซึ่งสําคัญกว่าคือ เพื่อสร้างความสงบวิเวกให้กับพระภิกษุซึ่งมีจํานวนไม่มากนัก คิดดังนี้แล้วจึงสร้างกุฏิให้กระจัดกระจายอยู่ในพื้นที่อันร่มรื่น เพื่อประโยชน์ในการหลับตาทําสมาธิเป็นหลัก ในตอนนั้นเราคิดกันเพียงเท่านี้ไม่ได้คิดว่าจะรองรับพระภิกษุจํานวนมากเลย          เมื่อเราได้รับถวายที่ดินมาแล้วก็เดินหน้าสร้างวัดทันทีโดยอาศัยเงินจากญาติโยมที่มาร่วมบุญกับคุณยายมาเป็นค่าใช้จ่ายในการก่อสร้างต่างๆเป็นหลัก คุณยายได้เมตตาตามผู้เป็นเจ้าของบุญให้เสมอมา...

เมื่อแรกเริ่มสร้างวัดนั้นคุณยายมีอายุ 61 ปีถ้าเป็นคนทางโลกก็คงปลดเกษียณกันแล้ว แต่คุณยายเพิ่งเริ่มงานคือ การสร้างวัด โดยสร้างเป็น “ศูนย์พุทธจักรปฏิบัติธรรม” ก่อน แล้วจึงพัฒนาเรื่อยมาจนกระทั่งกลายเป็น “วัดพระธรรมกาย” ซึ่งคุณยายทุ่มเททําทุกอย่าง ทั้งหาที่ดิน หาทีมงานและหาทุนสร้างวัด           เริ่มตั้งแต่การหาที่ดิน คุณยายไม่ได้ออกเดินทางตระเวนหาอย่างทั่วๆ ไป ท่าน “หาที่ในที่” โดยใช้อานุภาพจากธรรมปฏิบัติเพื่อตามผู้ที่เป็นเจ้าของบุญให้กลับมาร่วมบุญกันอีก ท่านตามหาเจ้าของบุญด้วยการนั่งหลับตาทําสมาธิเพียงอย่างเดียว...

     จุดเริ่มต้นของการสร้างวัดพระธรรมกายนั้นมีมาตั้งแต่เมื่อครั้งที่หลวงพ่อ ไปปฏิบัติธรรมกับคุณยายที่บ้านกัลยาณมิตรหมายเลข 1 ซึ่งในตอนแรกมีเพียงหลวงพ่อ คุณยาย และลูกศิษย์ของท่านอีกจํานวนหนึ่งเท่านั้น ภายหลังจึงมีนักศึกษารุ่นพี่มาสมทบคือ พระเดชพระคุณหลวงพ่อทัตตชีโว (คุณเผด็จ ผ่องสวัสดิ์) ตามด้วยเพื่อนนักศึกษาอื่นๆ อีกหลายท่าน         ตอนนั้นหลวงพ่อทัตตชีโวยังไม่ได้บวชท่านมาด้วยมาดพระเอกหนังกําลังภายใน มีสายตาเย็นชา หากเราเดินตามหลังท่านแล้วเรียกชื่อท่านท่านจะหันหลังขวับแล้วขยับไปอีก 3 ก้าว เหมือนย่างสามขุม ด้วยความแข็งแกร่งและมั่นคงนี้เองท่านจึงได้เป็นกําลังสําคัญให้กับหมู่คณะมาโดยตลอด  ...