คุณยาย In My Heart

ความคิดของคุณยายที่จะไปตามหาพ่อในปรโลกถือว่าเป็นความคิดอัศจรรย์เพราะสําหรับคนทั่วไปนั้นเมื่อบุพการีละโลกไปแล้ว อย่างมากก็จุดธูปขอขมาหรือกราบไหว้ที่รูปภาพพร้อมกับทําบุญอุทิศส่วนกุศลไปให้เสร็จแล้วก็ลืมเลือนไป บ้างก็ทําเป็นระยะๆ บ้างก็ไม่ทําเสียเลย แต่คุณยายไม่เป็นเช่นนั้น ท่านมีความปรารถนาอันแรงกล้าที่จะพบพ่อเพื่อขอขมาให้ได้การที่คุณยายตั้งใจว่า “สักวันหนึ่งจะต้องตามไปขอขมาพ่อให้ได้ไม่ว่าจะอยู่หนใด” นับเป็นเรื่องที่ไม่ธรรมดา หัวใจของท่านยิ่งใหญ่ยากที่จะมีใครเสมอเหมือนเป็นความคิดของชาวนาคนหนึ่งในสังคมเกษตรกรรมที่น่าอัศจรรย์ใจเป็นอย่างยิ่งท่านไม่ได้คิดแค่วันเดียวแล้วล้มเลิก แต่ท่านคิดอย่างจริงจังฝังใจมาตลอดต่อเนื่องทั้งๆ ที่ยังไม่รู้ว่าพ่อตายแล้วไปอยู่ไหน คืออยู่ที่ไหนไม่สําคัญ สําคัญที่ท่านจะไปหาให้ได้นับแต่นั้นมาท่านก็พยายามเสาะหาว่ามีใครที่ไหนบ้างที่จะสามารถตอบคําถามที่ค้างคาใจหรือสอนให้ท่านไปพบพ่อได้หากมีใครสักคนที่ช่วยให้ท่านสมปรารถนา ท่านก็จะยอมทําทุกสิ่งทุกอย่างเพื่อให้เขาสมดังใจทุกประการความคิดเช่นนี้ไม่อาจเกิดขึ้นได้ง่ายๆ ในหมู่มนุษย์ ไม่ว่าจะเป็นภายในประเทศหรือต่างประเทศทั่วโลก น้อยคนนักที่จะคิดอย่างยาย ความคิดนี้จึงไม่ใช่เรื่องเล็กน้อยเลย แม้ไม่อาจจะเทียบกับความคิดของพระบรมโพธิสัตว์ตอนแบกมารดาอยู่ในทะเลแล้วตั้งความปรารถนาที่จะเป็นพระสัมมาสัมพุทธเจ้าก็ตาม แต่ก็เป็นความคิดที่แตกต่างจากคนทั่วไปอยู่มาก ถือว่าเป็นการคิดการใหญ่แม้แต่หลวงพ่อเองยังรู้สึกทึ่งว่า “โอ้โฮคนเช่นท่านนี้ไม่ธรรมดา” ท่านยอมที่จะประสบกับความลําบากยากเข็ญนานัปการยอมที่จะอดทนและทําทุกสิ่งทุกอย่าง เป็นประดุจผ้าขี้ริ้วเช็ดเท้าที่ใครๆ อาจจะมาเหยียบย่ําได้ ท่านจะไม่สนใจสิ่งเหล่านั้นเพราะท่านมีความคิดอันมหัศจรรย์ที่เป็นเป้าหมายของชีวิตว่าจะต้องไปพบพ่อในปรโลกให้ได้

เกษตรกรในชนบทส่วนใหญ่ โดยปกติแล้วจะทํางานทุกวันยกเว้นวันพระ ซึ่งจะเป็นวันหยุดพักผ่อนเพื่อเข้าวัดทําบุญทําทานและรักษาศีล แต่สําหรับพ่อของคุณยายนั้นนอกจากเข้าวัดแล้วยังชอบดื่มสุรา เข้าทํานองวัดก็เข้าเหล้าก็กิน ทุกๆ วันพอกลับมาถึงบ้านก็จะทะเลาะกับแม่ของท่านเป็นประจําจากปกติที่เป็นคนใจดีแต่เมื่อเมาแล้วก็จะเกิดปัญหาทะเลาะเบาะแว้งกัน พลอยทําให้ลูกๆ เดือดร้อนไปด้วย แม่ของท่านก็จะมีคําพูดเด็ดๆ เอาไว้สําหรับปรามพ่อในยามเมา คือทุกครั้งที่พ่อเมาแม่ก็จะเรียกพ่อว่า“ไอ้นกกระจอกอาศัยรังเขาอยู่” ที่เรียกอย่างนี้เพราะแม่เป็นผู้มีฐานะดีกว่าพ่อ จึงอุปมพ่อว่าเป็นเหมือนนกกระจอก คําพูดนี้สะดุดใจพ่อทุกครั้ง เมื่อได้ยินคํานี้แล้วพ่อก็จะหยุด มีอยู่วันหนึ่ง พ่อในฐานะเป็นผู้นําครอบครัวทนคํากล่าวของแม่ไม่ไหวทําให้ทะเลาะกันหนักขึ้น พ่อจึงตะโกนถามลูกๆ ว่า“พวกเอ็งได้ยินไหมล่ะ แม่เขาว่าพ่ออย่างไร”ลูกคนอื่นก็ไม่กล้าตอบทําให้พ่อตะโกนหนักขึ้นคุณยายท่านเห็นเหตุการณ์ดังนั้นจึงไม่อยากให้พ่อกับแม่ทะเลาะกันและไม่คิดว่าคําของแม่เป็นคําด่า จึงตอบกลับไปว่า “แม่เขาไม่ได้ว่าพ่ออย่างนั้นหรอก” พอพ่อได้ยินเท่านั้นเองจึงหันมาโกรธคุณยายและแช่งด้วยความเมาว่า “ให้มึงหูหนวก...

คุณยายเคยบอกกับหลวงพ่อว่าการดูแสงเงินแสงทองของดวงอาทิตย์ให้สวยงามต้องไปดูที่ท้องนา เวลาท่านนั่งอยู่บนหลังคาราบาวมองดูดวงอาทิตย์ที่สุดขอบฟ้า ท่านมักจะคิดคํานึงว่า “สักวันหนึ่ง เราจะไปให้ถึงดวงตะวันให้ได้” หมายความว่าท่านอยากจะขี่คาราบาวไปให้ถึงดวงอาทิตย์ซึ่งหลวงพ่อก็ยังไม่เคยเห็นเกษตรกรคนไหนมีความคิดคํานึงเหมือนอย่างท่าน จิตใจของท่านนั้นไม่เหมือนใคร ไม่ว่าจะเปรียบเทียบกับเกษตรกรในท้องถิ่นหรือเกษตรกรทั่วโลก เพราะผู้ที่ต้องทํานาอยู่บนหลังคาราบาวไม่ได้มีแต่ท่านเพียงผู้เดียว ยังมีอีกเป็นแสนเป็นล้านคนและมีมานานแล้ว ไม่ได้มีเฉพาะในยุคของท่าน แต่มีมายาวนานมาก นับตั้งแต่โลกเกิดขึ้นตั้งอยู่และเสื่อมสลายไป หลายภพหลายชาติก็มี อย่างนี้ แต่จะมีชาวนาคนไหนบ้างที่คิดแบบคุณยายไม่ว่ายามรุ่งอรุณ หรือยามตะวันชิงพลบ คุณยายท่านจะขี่คาราบาวและมองดวงตะวันไปด้วย ทั้งๆ ที่ท่านเป็นเกษตรกรที่อายุยังน้อย แต่ความคิดของท่านกลับลึกซึ้งและกว้างไกล หากเราลองคํานวณดูระยะทางจากโลกถึงดวงอาทิตย์จะเท่ากับ 93 ล้านไมล์คุณยายท่านมีวิสัยทัศน์ยาวไกลถึงขนาดนี้ตั้งแต่อยู่บนหลังคาราบาว เกษตรกรที่ขี่คาราบาวแล้วคิดได้อย่างนี้ถือว่าไม่ธรรมดาแต่นี่คือความคิดคํานึงของท่านที่มีอยู่เป็นปกติวิสัย...

คุณยายเล่าว่าเมื่อสมัยท่านยังเป็นเด็ก ท่านมักจะพบกับอมนุษย์อยู่เรื่อยๆ เวลานอนอยู่กับแม่แล้วเห็นอมนุษย์ ท่านจะร้องบอกว่า “มันมาแล้ว มาจากต้นไผ่ต้นนั้น” ซึ่งก่อนมาจะมีเสียงสัญญาณจากนกก่อน ท่านทําเสียงให้หลวงพ่อฟังว่ามันจะร้อง “กู่ กู่ กู่”ท่านจึงเรียกนกเหล่านี้ว่า “นกสามกุก” มีท่านคนเดียวเท่านั้นที่เห็นอมนุษย์นี้แม่ของท่านจึงป้องกันด้วยการให้ท่านมานอนตรงกลาง ขนาบข้างโดยแม่ข้างหนึ่งและพ่ออีกข้างหนึ่งบ้างหรือเป็นพี่บ้างอมนุษย์มักจะมาหยอกเย้าแต่ท่านเท่านั้น จนกระทั่งใครๆ เข้าใจว่าท่านโดนผีเข้า จึงให้หมอผีมาทําพิธีขับไล่ เมื่อหมอผีมาถึงก็เริ่มปราบด้วยวิธีการพูดคุยกันก่อนซึ่งท่านก็คุยธรรมดาๆ ว่าท่านไม่ได้ถูกผีเข้าแต่หมอผีไม่เชื่อ จึงเอาหวายครูที่รับสืบทอดกันมายาวนานมาตียาย ยายก็ร้องว่า “มาตีฉันทําไมน่ะ” เสียงยายก็ยังเหมือนคนปกติแต่หมอผีกลับบอกว่า “สู้เหรอ...

จันทร์แข้งเหล็ก ความขยันขันแข็งของคุณยายนั้นเป็นที่ประจักษ์ของคนในละแวกเดียวกับท่านจนท่านได้ฉายาว่า “แข้งเหล็ก” ในสังคมชนบทสมัยนั้น ใครก็ตามที่ได้รับฉายานี้ถือว่าเป็นผู้ได้รับการยกย่องชื่นชม จนเป็นที่ยอมรับกันโดยทั่วไป เพราะชาวนามิได้มีแต่ผู้หญิงเพียงอย่างเดียว แต่ยังมีผู้ชายด้วยการที่ชาวนาผู้หญิงได้รับฉายาว่าแข้งเหล็กจึงบ่งบอกถึงความเป็นยอดนักสู้เพราะการทํานาในสมัยก่อน หลังต้องสู้ฟ้า หน้าต้องสู้ดิน ความขยันขันแข็งในการทําไร่ทํานาของท่านทำให้ได้รับผลผลิตที่เกินควรเกินคาด ฐานะความเป็นอยู่ของครอบครัวท่านจึงอยู่ในระดับที่พอกินพอใช้ต่างจากคนอื่นๆ ที่พอกินแต่ไม่พอใช้คือ มีกินแต่มีไม่พอใช้ส่วนคุณยายท่านอยู่ในระดับที่พึ่งพาอาศัยตนเองได้ตลอดชาติโดยไม่ต้องเป็นหนี้ใคร แล้วท่านยังมีทรัพย์สินเงินทองเหลือสําหรับทําความดีสร้างบุญกุศลให้แก่ตนเองและครอบครัวอีกด้วย การหาเลี้ยงชีพอย่างขยันขันแข็งและสุจริตตามฆราวาสวิสัยของท่านเช่นนี้สมควรอย่างยิ่งที่ศิษยานุศิษย์ทุกคนจะได้นําไปเป็นแบบอย่างในการประพฤติปฏิบัติเพื่อให้เกิดความสุขและความเจริญต่อไปในชีวิต  

คุณยายอาจารย์มหารัตนอุบาสิกาจันทร์ขนนกยูง เกิดเมื่อวันที่ 19 มกราคมพ.ศ. 2452 ครอบครัวของท่านเป็นชาวนาแห่งอําเภอนครชัยศรีจังหวัดนครปฐม เป็นลูกคนที่ 5 ของพ่อพลอย และแม่พัน จากจํานวนทั้งหมด 9 คน การมาเกิดของท่านทําให้โลกสว่างไสวมากขึ้นกว่าเดิมนับตั้งแต่เด็ก ท่านดํารงชีวิตอยู่ด้วยความไม่ประมาท มีความขยันขันแข็ง มีระบบมีระเบียบ มีวินัยต่อตนเอง สอนตัวเองได้เป็นครูตั้งแต่ยังเยาว์วัยโดยสอนนักเรียนคนแรก คือตัวของท่านเองแม้ท่านจะถือกําเนิดเป็นเกษตรกรแต่ก็อยู่ในระดับที่มีฐานะเพราะท่านขยันขันแข็งมาก ทุกๆ วัน ท่านจะขี่คาราบาวออกไปทํางานในท้องไร่ท้องนาเพื่อปลูกข้าวให้เพื่อนมนุษย์ได้รับประทาน เป็นพลังงานสําหรับสร้างความดีนอกจากนี้ท่านยังเป็นผู้ที่มีศีล...