คำสอนคุณครูไม่ใหญ่

ต้องฝึกใจให้คิดแต่เรื่องบุญกุศล สิ่งเหล่านี้ คือสิ่งที่ควรคิด คิดแล้วใจเป็นบุญกุศล ถ้าใจคิดเรื่องไม่ดี แล้วเรามีสติยั้งคิดได้ ก็นิ่งเสีย ให้ใช้สติพิจารณาว่า เราคิดไม่ดีในเรื่องอะไรบ้าง แล้วใช้ปัญญาสอนตัวเองว่า จะไม่คิดอย่างนี้อีก ตอนแรกๆ ทั้งๆ ที่รู้ แต่ใจก็ยังเศร้าหมองตาม เหมือนขับรถ เมื่อเบรกแล้วจะยังไม่หยุดทันที ความเฉื่อยยังมีอยู่ ใจก็เช่นกัน ยังมีความเฉื่อยหลงค้างอยู่ในใจ ทําให้ใจเศร้าหมอง “รู้ทันเสียเพียงครึ่ง รู้ไม่ถึงเสียทั้งหมด” ตอนแรกๆ ก็ต้องฝึก ซึ่งอาจจะมีใจไปตามมันบ้าง แต่ต่อไปจะสามารถตัดใจไม่คิดได้เลยทั้งหมด พอรู้ว่าสิ่งนี้ไม่ดี ก็ไม่คิด ตัดฉับได้ทันที ทั้งนี้ก็ขึ้นอยู่กับการฝึกฝน   ๒๗ มีนาคม พ.ศ. ๒๕๒๓

การปฏิบัติธรรมเพื่อให้เข้าถึงพระธรรมกาย เป็นสิ่งสําคัญที่สุดในชีวิต ต้องจับหลักให้ได้ว่า เราเกิดมาเพื่อการนี้ ตราบใดเรายังไม่เจอพระรัตนตรัยในตัว เราจะไม่มีวันรู้จักความสุขที่แท้จริง เราจะไม่มีวันอบอุ่น และมีความรู้สึกว่าไม่ปลอดภัยในชีวิต เราจะมีแต่ความสะดุ้งกลัวต่อมรณภัยและภัยทั้งปวงอยู่ตลอดเวลา แต่เราจะหมดความรู้สึกอย่างนี้ แปรมาเป็นความสุขที่ไม่มีขอบเขต มีความปลอดภัยและอบอุ่นในชีวิต ต่อเมื่อเราปฏิบัติธรรมจนกระทั่งเข้าถึงพระรัตนตรัยในตัว ซึ่งมีอยู่แล้วในตัวของเรา ด้วยวิธีการง่าย ๆ แค่หลับตาเบา ๆ ทําตัวให้สบาย ทําใจให้สงบ ง่วงก็ปล่อยให้หลับ เมื่อยก็ขยับ ฟุ้งก็ลืมตา แล้วก็ว่ากันใหม่ ทําความเพียรเรื่อยไป...

การทําสมาธิ เราสามารถทําได้ทุกอิริยาบถ ทุกภารกิจเราสามารถ ฝึกใจได้ ให้สังเกตดูใจตัวเราเอง สังเกตดูการกระทํา การพูด การคิด ทุกอย่างที่เราทําว่า “พอดี” แล้วหรือยัง ไม่ว่าจะกวาดบ้าน จะล้างถ้วย ล้างชาม จะหั่นผัก งานต่างๆ เหล่านี้ เป็นกิจกรรมส่วนหนึ่งในชีวิตประจําวัน ซึ่งเราต้องทํา ถ้าเราสามารถทํางานเหล่านี้ให้พอดีได้แล้ว เราก็สามารถ ฝึกใจให้พอดีได้ นั่นคือ เราจะรู้จักคําว่า “วางใจให้ถูกส่วน” แล้วธรรมะก็จะเกิด...

ต้องบริหารเวลาให้เป็น จัดสรรเวลาของเราให้ลงตัว ให้มีเวลาว่างสําหรับแสวงหาหนทางพระนิพพานของตนเองให้ได้ อย่างน้อยวันละชั่วโมง หรือสองชั่วโมงก็ยังดี ส่วนเวลาอื่นที่เรามีภารกิจประจํา วันที่ต้องทํา ก็พยายามฝึกฝน ทําควบคู่กับภารกิจนั้นไป เพราะภารกิจกับจิตใจต้องไปด้วยกัน ใครทํา สองอย่างนี้ไปพร้อม ๆ กันได้ ถึงจะเรียกว่า บริหารเวลาเป็น มีความตั้งใจ ที่จะทําความปรารถนาของเราให้สมหวัง ย่อมได้ชื่อว่า เป็นผู้ไม่ประมาท ในชีวิต ภารกิจกับจิตใจควรจะไปด้วยกัน ไม่ควรเป็นสิ่งที่แย้งกัน หรือเป็น ข้ออ้างว่า...

ตอนนี้ทั่วโลกต่างก็มีสุขมีทุกข์กันไป บางประเทศก็สุขมาก ทุกข์น้อย บางประเทศก็ทุกข์น้อย สุขมาก หรือทุกข์มากสุขน้อยสลับกันไป ซึ่งเป็นเรื่องปกติธรรมดา... ทางรอดของมวลมนุษยชาติ มีทางเดียวเท่านั้น คือ ต้องมองกลับเข้าไปสู่ภายใน หยุดใจให้ได้ แล้วให้เข้าไปถึงพระรัตนตรัยในตัว อย่ามัวทะเลาะ หรือขัดแย้งกัน มองผ่านความแตกต่าง เข้าไปถึงความเหมือนกันภายใน นั่นแหละ เป็นทางรอดของมวลมนุษยชาติ ถ้าทุกคนทําอย่างนี้... โลกก็จะเกิดสันติสุขที่แท้จริง เพราะฉะนั้น...ถึงเวลาแล้ว ที่เราควรจะเลิกทะเลาะกัน แล้วก็หยุดใจเข้าสู่ภายใน   ๑๕ สิงหาคม พ.ศ. ๒๕๕๐

          ให้มีคําภาวนา สัมมาอะระหัง ในใจ ควบคู่กันไปกับภารกิจ ภาวนาไปเรื่อยๆ ในทุกอิริยาบถ ทุกกิจกรรม ภาวนาอย่างเป็นสุขใจ สบายใจเพราะเรากําลังทําความดีการภาวนา สัมมาอะระหัง สามารถทําได้ตลอดเวลา แม้ยามโกรธ เราก็ภาวนา สัมมาอะระหัง ในใจได้ความโกรธนั้นก็จะมลายหายไป          ...