คุณยาย In My Heart

ช่วงที่เริ่มเรียนธรรมะ กับคุณยายใหม่ๆราวปี พ.ศ.2506 - 2507 นั้นหลวงพ่ออายุ 19 – 20 ปี หลังจากที่ถาม คุณยายเรื่อง นรกสวรรค์จนได้รับคําตอบ แล้ววันถัดมาท่านก็ให้หลวงพ่อลงมือปฏิบัติธรรมโดยท่านสั่งหลวงพ่อว่า “คุณนั่งไปนั่งไปนั่งไป” หลวงพ่อจึงนั่งอยู่อย่างนั้นซึ่งท่านเองก็นั่งด้วยเพราะฉะนั้นก้าวแรกของหลวงพ่อคือการนั่งสมาธิถ้าเราซักถามกันเพียงอย่างเดียวก็จะไม่ได้เห็นของจริงสมดังภาษิตที่ว่า “สิบปากว่าไม่เท่าตาเห็น”  ถ้าไม่นั่ง ก็จะไม่หายสงสัยเราฟังทฤษฎีมา แล้วว่าต้องทําอย่างนั้นอย่างนี้แล้วเราก็ต้องนํามาปฏิบัติด้วยตัวของเราเอง ไม่มีใครสามารถทําแทนเราได้แม้ แต่คุณยายเมื่อปฏิบัติแล้วจึงเกิดปฏิเวธคือประสบการณ์ภายใน ซึ่งต้องบังเกิดขึ้นกับตัวเองเท่านั้นคุณยายจึงให้หลวงพ่อนั่งไปเรื่อยๆก่อนสมัยนั้นยังอยู่ในวัยหนุ่มยังไม่รู้สึก เมื่อยเท่าไรรู้สึกสนุก...

สถานที่เรียนธรรมะของหลวงพ่อในยุคแรกเริ่ม คือ บ้านหลังเล็กภายในบริเวณวัดปากน้ําภาษีเจริญ ถือได้ว่าเป็นบ้านกัลยาณมิตรหมายเลข 1 บ้านหลังนี้เตี้ยกว่าหลังติดๆกันซึ่งสูงกว่าเวลาเพื่อนบ้านเขานึกอยากเทขยะมูลฝอยก็จะสาดโครมลงมาบนหลังคาบ้านคุณยาย แล้วชั้นบนก็เปิดเทปธรรมะที่ตัวเจ้าของบ้านเองอัดไว้หลังจากไปฟังวัดโน้นวัดนี้มาแล้วจึงพูดอัดเทปแล้วเปิดทิ้งเอาไว้ส่วนข้างล่างเปิดโทรทัศน์ แล้วเจ้าตัวก็ไปอยู่หลังบ้านไปคุยกับคนอื่นเลยไม่รู้ว่าเปิดให้ใครฟัง ถึงกระนั้นคุณยายก็อยู่อย่างมีความสุขบ้านหลังเล็กนี้สะอาดมากทีเดียวคุณยายเช็ดจนสะอาดตั้งแต่บันไดทางขึ้นทั้งลูกนอนบันไดข้างใต้ข้างบนเช็ดหมดจดรอบด้านบ้านนี้มีหน้าต่างโบราณแบบแปลกๆ คือขอบสูงห่างจากพื้นที่นั่งสักคืนหนึ่งแล้วคุณยายก็นั่งริมหน้าต่างตรงนั้นนอนตรงนั้นรับแขกตรงนั้นสอนธรรมะก็ตรงนั้นด้วยคุณยายมีช่องเก็บยาที่ไม่มีฝาปิดเป็นที่เปิดโล่งซึ่งท่านเช็ดจนสะอาดแล้วนําขวดยามาเรียงพี่เรียงน้อง คือเรียงขวดตั้งแต่ขนาดเล็กจนถึงขนาดใหญ่ตามลําดับเรียงเป็นชั้นๆน่าหยิบน่าใช้ดู แล้วสบายตาพาสบายใจหลวงพ่อเห็นท่านอยู่ตรงนั้นที่เดียวตลอดแต่สะอาดเรียบร้อยดูน่าเลื่อมใสยังสงสัยว่าทําไมท่านไม่เบื่อกับการอยู่ตรงนั้นเข้าใจว่าเป็นเพราะท่านหยุดใจได้แล้วจึงไม่ต้องการอะไรมากมีเพียงของใช้จําเป็นนิดๆหน่อยๆก็มีความสุขได้แล้ว สําหรับของใช้ในบ้าน คุณยายสามารถทําของที่ไม่มีมูลค่าหรือของที่เขาไม่ใช้แล้วให้มีคุณค่าได้ ไม้ที่ปูชั้นล่างของบ้านกัลยาณมิตรหลังที่1ท่านก็ไปเก็บเอามาจากที่เขาทิ้งทําความสะอาดแล้วนํามาไว้ที่ชั้น 1 ส่วนเก้าอี้รับแขกของท่านมี 2 ตัว ใครๆ ก็แย่งกันนั่งท่านเช็ดเสียจนขึ้นเงาเป็นเก้าอี้ติดแอร์ที่เรียกว่าเก้าอี้ติดแอร์เพราะก้นทะลุ แต่ยังมีโครง และพนักพิงสามารถเท้าแขนได้ส่วนอีกตัวไม่มีที่พักแขนแต่มีก้น แล้วตรงกลางก็เชื่อมด้วยโต๊ะรับแขกเป็นโต๊ะที่ เจ้าของเขาทิ้งแล้วเหมือนกัน คุณยายนํากลับมาใช้ใหม่โดยเช็ดให้สะอาด...

ในช่วงเรียนธรรมะกับคุณยายที่บ้านหลังเล็ก หลวงพ่อสังเกตคุณยายอย่างใกล้ชิดเป็นครั้งแรก ท่านเป็นผู้เฒ่าอายุประมาณห้าสิบปีเศษ ร่างกายผอมบางเนื้อตัวสะพรั่งไปด้วยเส้นเอ็น แต่ทว่าผิวเรียบตึงนวลผ่องดูสะอาดสะอ้าน น่าเข้าใกล้จุดเด่นของท่านอยู่ที่ดวงตา ซึ่งแลดูเด็ดเดี่ยวสุกใส เหมือนมีความบริสุทธิ์ลึกๆ แฝงอยู่ภายในฉายแววออกมาทางลูกนัยน์ตา หลวงพ่อชอบดวงตาของท่านมาก เพราะสัมผัสได้ถึงความสดใส ความเมตตา และภูมิปัญญาที่ซ่อนเร้นอยู่ทําให้ทุกคนเคารพรัก และนับถือ อีกสิ่งหนึ่งที่หลวงพ่อชื่นชอบมาก คือท่านั่งของท่านท่านั่งขัดสมาธิของคุณยายแลดูสง่ามาก เราเคยได้ยินคําว่า “ทําสมาธิคู้บัลลังก์ ตั้งกายให้ตรง ดํารงสติมั่น” มาแล้วพอเห็นยายก็จะนึกถึงคํานี้กายของท่าน ตั้งตรงไม่เคยเห็นท่านนั่งหลังงอโค้ง หรือเผลอหลับปกติ แล้วท่านนั่งตัวตรงหลังพิงอากาศ ยืดตั้งฉากอย่างเป็นธรรมชาติ...

            หลังจากที่คุณยายยืนยันกับหลวงพ่อว่าถ้าเข้าถึงพระธรรมกาย แล้วจะสามารถไปเยือนนรกสวรรค์ได้หลวงพ่อก็ยิ่งมั่นใจ และสนใจมากขึ้นอยากจะพิสูจน์ และทําให้ได้เหมือนอย่างคุณยายเพราะการพิสูจน์ด้วยตนเองเท่านั้นที่จะ ทําให้คําตอบสมบูรณ์ที่สุดสําหรับผู้ที่ได้ยินได้ฟังเรื่องราวเหล่านี้ แล้วยังไม่ได้พิสูจน์ หรือได้พิสูจน์ แต่ยังไม่ถูกหลักวิชชา ก็ไม่ควรด่วนสรุปว่าสิ่งเหล่านี้ไม่มีจริงด้วย คิดว่าตนเองทําไม่ได้แล้ว คนอื่นจะต้องทําไม่ได้เหมือนกัน           การด่วนสรุปเช่นนี้ จะเป็นบาป และขัดขวางตัวเอง...

            การที่คุณยายละสังขารแล้วก็ไม่ได้หมายความว่า ท่านจะได้พักผ่อนชื่นชมทิพยสมบัติอยู่ในเทวโลก ท่านไม่เคยละจากหน้าที่ที่ท่านทําอยู่เพียงแต่เปลี่ยนสถานที่ทํางานเท่านั้น โดยมีรูปกายใหม่อันเป็นทิพย์ หรือกายของสมณเทวบุตรที่ยังคงปฏิบัติธรรมอยู่ตลอดเวลา สมณเทวบุตรคือเทวบุตรที่ดํารงเพศสมณะ แต่มีกายภายในเป็นพระธรรมกาย สถิตอยู่ในวงบุญพิเศษเขตบรมโพธิสัตว์ของสวรรค์ชั้นที่ 4 หรือสวรรค์ชั้นดุสิต ซึ่งเปรียบได้กับอารามที่อยู่ในสวรรค์มี “มหาสมณเทวบุตร” คือพระเดชพระคุณหลวงปู่วัดปากน้ําเป็นประธานของวงบุญ เป็นเขตพิเศษที่สวยงามมาก บุคคลใดก็ตามที่มีมโนปณิธานอย่างท่านและมีกําลังบุญบารมีถึง ก็จะสามารถไปอยู่ที่นั่นได้ถือเป็นที่พักกลางทางระหว่างการสร้างบารมีเพื่อรอคอยช่วงเวลาอันเหมาะสมเพื่อลงมาเกิดสร้างบารมีต่อไป      ...

           ถัดจากวันที่ได้พบคุณยายที่หน้าหอประดิษฐานสรีระของพระเดชพระคุณหลวงปู่วัดปากน้ําหลวงพ่อเดินทางไปพบคุณยายอีกครั้งที่บ้านพักของท่านคราวนี้ได้นั่งสนทนาธรรมกับท่านสมปรารถนาหลวงพ่อกราบเรียนถามคุณยายว่านรกสวรรค์มีจริงไหม คุณยายตอบเรียบๆง่ายๆอย่างไม่มีพิธีรีตองราวกับว่าการไปเยือนนรกสวรรค์ ของท่านนั้นเป็นเรื่องง่ายดายเหมือนการไปตลาดว่า        “มีจริงค่ะยายไปมาแล้วไปช่วยพ่อของยายพ่อของยายตายแล้ว ตกนรกเพราะดื่มเหล้าวันละ 10 สตางค์ยายเข้าถึงพระธรรมกายแล้วไปช่วยพ่อขึ้นมาจากนรกยายไปช่วยยายไปเห็นเลย”        แล้วท่านก็เล่ารายละเอียดของเรื่องราวการเดินทางไปพบพ่อในปรโลกว่าพ่อของท่านไม่ได้อยู่ในมหานรกแต่ตกอยู่ในยมโลกเท่านั้นเพราะว่ายังมีบุญจากการทํานุบํารุงพระพุทธศาสนา รองรับเอาไว้คุณยายจึงอาราธนาพระธรรมกายที่ท่านเข้าถึงนําพาพ่อของท่านไปไว้บนสวรรค์ไปอยู่ในวิมานเล็กๆ ที่แสนจะเก่าเพราะวัดก็เข้าเหล้าก็กินแต่ว่ากินเหล้ามากกว่าเข้าวัดแล้วท่านก็ถามหลวงพ่อว่า “คุณอยากไปไหมล่ะ” หลวงพ่อตอบท่านว่า “อยากไป” “คุณทําให้ได้ธรรมกายยายจะสอนให้แล้วเดี๋ยวก็ไปด้วยกัน” คําพูดของท่านช่างมีพลัง  ...